گفت‌وگو با علیرضا سوزنچی، پیش‌کسوت تئاتر، به مناسبت روز بازیگر/ فراموش‌شدگان صحنه

مریم قاسمی/ شهرارانیوز-رفتن سراغ بازیگران پیشکسوت در روزی که در تقویم به نام «روز بازیگر» ثبت شده است، مثل نمک پاشیدن روی زخم است. زخمی که علیرضا سوزنچی، بازیگر پیشکسوت تئاتر مشهد و تلویزیون، با اجرای بیش از 100 اثر نمایشی می‌گوید، دیگر کهنه شده است. « متاسفانه نه دولت و نه ارگان‌های هنری وابسته به آن هیچ کاری برای بازیگران نمی‌کنند.» او به خاطر می‌آورد که در سال‌های گذشته، روز بازیگر در مشهد در قالب مراسمی برگزار می‌شد و تقدیر و تشکرهایی هم صورت می‌پذیرفت. می‌گوید: تا سال گذشته که خبری از کرونا نبود، روزی به عنوان روز اردیبهشت تئاتر در مشهد برگزار می‌شد و بچه‌ها دور هم جمع می‌شدند. این تنها اتفاق برای اهالی تئاتر بود اما این مراسم هیچ گاه بهانه‌ای نبود تا راهی برای برطرف شدن نیاز هنرمندان باز شود.

دست‌به قلم در قرنطینه

بازیگر نمایش «اِرهار» سال‌هاست در پاسخ به بی‌مهری‌هایی که به اهالی تئاتر به ویژه پیشکسوتان می‌شود، بیشتر دست‌ به قلم شده است. در ماه‌های اخیر هم که به علت کرونا همه چیز تعطیل شده است، در قرنطینه بیشتر می‌نویسد. می‌گوید: از اسفند سال گذشته تا همین حالا در خانه مانده‌ام و کاغذ سیاه می‌کنم. فیلمنامه می‌نویسم، نمایشنامه می‌نویسم حالا نه خیلی با هدف اجرا، بیشتر برای دل خودم.

یکی از کارهای بازیگر سریال عاشقانه در قرنطینه، نوشتن نمایشنامه‌ای تک‌نفره با موضوع کروناست. این نمایشنامه درباره فردی است که دوست دارد یک اسلحه داشته باشد تا بتواند کرونا را نابود کند. اما ندای درونش می‌گوید این کار شدنی نیست. با خودش درگیر می‌شود. در این درگیری به اتفاقات روز جامعه می‌رسد، به دختربچه‌ای که پس از یک ماه و نیم دوری از مادر پرستارش، وقتی خبرنگار از او می‌پرسد دوست دارد مادرش را ببیند یا نه، می‌گوید: نه اگر مادرم برگردد بیماران ‌می‌میریند. « دوست دارم شرایطی پیش بیاید تا بتوانم این نمایش تک نفره را اجرا کنم. با این کار قصد دارم قدم کوچکی بردارم، برای جبران زحمات کسانی که در بیمارستان ها از خودگذشتگی کردند. امیدوارم با تمام شدن کرونا این شرایط پیش بیاید.»

پیشکسوتان فراموش شده‌اند ، فکری برای جوان‌ها کنید

او چندکلامی کلام آخرش را به مسئولان می‌گوید: خوشبختانه الان  جوان‌ها راه خودشان را پیدا کرده‌اند، و در این شرایط بحرانی هم در فضای مجازی به نوعی فعالیت دارند. امیدوارم این کارها ادامه پیدا کند اما شما نباید بی‌تفاوت بوده و انتظار داشته باشید هنرمندان همیشه خودشان آستین بالا بزنند. شما هر وقت برنامه و هدفی دارید هنرمندان را جمع می‌کنید و می‌گویید باید به اتفاق«توی دهن دشمن بزنیم»

هنرمندان همیشه پایه این کار ها هستند اما شما باید به نیازهای آن‌ها نیز توجه کنند.

باید از خودتان بپرسید در این چند ماه که همه بیکار شده‌اند، چه بر سر زندگی هنرمندان آمده است! الان جوان‌هایی هستند که راه درآمدشان تئاتر است. حالا پیشکسوتان در این میان دیگر انتظاری ندارند. ما پیشکسوتان کلا فراموش شده هستیم. اما فکری به حال جوان ها بکنید.