سجادی باشیم!

کاش پیرو صادقی برای اهل‌بیت (ع) بودیم! کاش می‌توانستیم تا حد امکان در مسیری که اهل‌بیت (ع) گام برداشتند، گام بگذاریم؛ مسیر عبادت و عبودیت، مسیر مهرورزی و عقلانیت، مسیر خدمت و خیررسانی، مسیر انسانیت و کمال. امام‌سجاد (ع)، حضرت علی‌بن‌الحسین، آمده است تا انسان را به این اوج ببرد؛ اوجی که کام وجود انسان با هم‌نشینی با خداوند جمیل، خداوندی که کمال و جمال مطلق است، شیرین می‌شود.

امام‌سجاد (ع) خطاب به خداوند بزرگ می‌فرمایند: «یا من ذِکره، حُلو؛‌ای آن که یاد او شیرین است!»، اما درک کردن این شیرینی نیاز به مقدمات دارد. نیاز به انس و الفت دارد. نیاز به نزدیک شدن به این فضا دارد. کسی که گناه و معصیت خداوند بزرگ کامش را شیرین می‌کند، نمی‌تواند سر این سفره بنشیند و لذت ببرد. اگر می‌خواهیم دلبری را انتخاب کنیم، آن دلبر حریم و حرمتی دارد که تا آن را رعایت نکنیم، محرم او نخواهیم شد. 

خود حضرت سجاد (ع) می‌فرمایند: «صلّ صلاه المُوَدِّع؛ چنان نمازى بخوان که گویى آخرین نماز عمر توست»؛ یعنی یاد مرگ هم اینجا کارگشاست. بازگشت همه به‌سوی اوست، اما گاهی فراموش می‌کنیم و نیاز به تلنگر داریم. فرمود طوری نماز بخوان که انگار می‌دانی آخرین نفس‌های تو در این دنیاست؛ یعنی دل‌بسته دنیا نباش، منقطع و بریده از دنیا باش و آن‌گاه او را صدا بزن! با تمام وجود او را صدا بزن، آن‌گاه خواهی دید که اتفاقی که باید بیفتد، می‌افتد.

در مورد امام‌سجاد (ع) معروف است آن‌قدر عبادت می‌کردند که بدن مبارکشان پینه‌بسته بود و در پیشانی‌شان آثاری پیدا بود، اما این تمام پینه بدن حضرت نبود. می‌گویند وقتی که امام‌باقر (ع) بدن مبارک پدر را غسل می‌دادند، متوجه آثار زخم و پینه در پشت و شانه‌های حضرت شدند. افراد پرسیدند که آیا این آثار مربوط به کربلاست؟ 

حضرت فرمودند: «خیر، این آثار انبان‌ها و کیسه‌هایی است که پدرم پیوسته شب‌ها برای فقرا و مساکین حمل می‌کرد». بله، فردی که به‌راستی اهل عبادت خداوند است، نمی‌تواند دربرابر جامعه اطرافش بی‌تفاوت باشد، نمی‌تواند خودش را برای دیگران خرج نکند، نمی‌تواند خیررسان و نیکوکار نباشد که در وصف مؤمن حقیقی گفته‌اند مؤمن واقعی فردی است که مردم به خوبی‌های او امید داشته باشند و خود را از شرش در امان بدانند.

این یعنی امام‌سجاد (ع) ما را به دو بال برای رسیدن به خدا دعوت می‌کنند؛ بال عبادت و بال خدمت و خوبی کردن به خلق که هرکدام اگر نباشد، انسان نمی‌تواند به کمال مطلوب خود دست یابد و میوه‌ای نارس بر درخت دنیا خواهد بود.

از خداوند بزرگ توفیق پیروی از روش و منش نورانی اهل‌بیت (ع) و امام‌سجاد (ع) را می‌خواهیم و امیدواریم که بتوانیم اهمیت دستورات آنها را درک کنیم و دغدغه حرکت در مسیرشان را داشته باشیم. ان‌شاءا...!