در جایی شنیده بودم شخصی پیش یکی از امامان می‌آید و می‌گوید: امام من! به من چیزی بگویید یا کاری یادم دهید که هر وقت خواستم گناهی کنم از آن دست بکشم و مرتکب آن نشوم. حضرت دستشان را روی قلب جوان گذشتند و به او گفتند: هیچ‌گاه کرامت و بزرگواری خودت را فراموش نکن! چه زیبا و لطیف بیان کردند.
انگار در این ماه پر از خیر و برکت رمضان که صدای پایش را می‌شنویم، دوباره شعر مولوی را بیشتر درمی‌یابیم وقتی که گفت: «ما ز دریاییم و دریا می‌رویم/ ما ز بالاییم و بالا می‌رویم». یادمان می‌آید اینجا مسافریم و باید به سر منزل مقصود برسیم.
باید هر چه می‌گذرد بیشتر مظهر تجلی اسما و صفات خدا باشیم.
باید آدم‌های بهتری شویم، به‌ویژه حالا که ماه خودسازی دارد کم کم از راه می‌رسد برایمان مفاهیم قلبی و معنوی را تداعی می‌کند.
آدم یادش می‌آید از آموزه‌های دین و زندگی که در تمام سال‌ها ذره ذره تهِ دل‌هایمان ته‌نشین شده و اعتقاداتمان را ساخته است. آخر خیلی شیرین است که بدانیم یک ماه سر سفره خدا می‌نشینیم، نیمه‌شب‌ها از خوابمان می‌زنیم و آرام آرام با او نجوا و مناجات شبانه داریم. نمی‌دانم تا به حال چقدر تفاوت مناجات‌های شبانه را با دیگر مناجات‌های روز حس کرده‌اید، اما در کتاب «مرصاد العباد» شیخ نجم‌الدین رازی آمده بود، خدا به موسی فرمود: هر کسی می‌گوید مرا دوست دارد، اما نیمه شب‌ها بیدار نمی‌شود، راست نمی‌گوید مگر نه آن است که عاشق همیشه دنبال فرصتی است تا با معشوق خویش خلوت کند و به گفتگو بنشیند. اما داستان همینجا تمام نمی‌شود. این رابطه کاملا دوطرفه است.
ما هم عاشقیم هم معشوق و خدا نیز همین‌طور.
خدا می‌گوید اگر بنده‌های من می‌دانستند چقدر به آن‌ها مشتاقم از ذوق و شوق بسیار، جان می‌دادند.
همه ما دلمان برای یک رابطه عمیق عاشقانه می‌تپد.
همان رابطه‌ای که اگر ما یک قدم برداریم خدا ۱۰ قدم برمی‌دارد و اگر ما ۱۰ قدم به سمتش برویم خداوند شتابان به سمت ما می‌دَوَد. کجا می‌توانیم رابطه‌ای از این قشنگ‌تر پیدا کنیم: وقتی در دل شب‌های قدر می‌خوانیم: «یا عدتی عند شدّتی»:ای تنها ذخیره‌ام هنگام گرفتاری و سختی. وقتی می‌خوانیم «یا رفیق من لا رفیق له» ته دلمان تکان می‌خورد و به این می‌رسیم خدا برایمان بهترین رفیق و بهترین معشوق است. این ماه عزیز همیشه برایمان فرصتی بوده که به معشوق حقیقی‌مان نزدیک‌تر شویم و سر سفره‌اش بنشینیم و یک ماه سحر‌ها از خواب شیرینمان بزنیم تا در آغوش دریایی‌اش آرام بگیریم. برایش کمی غر بزنیم، از مشکلاتمان بگوییم و دلمان آرام شود و روحمان خوش از اینکه کسی بوده تا درد دل‌های ما را بشنود چرا که او سمیع است و هر کاری از دستش برمی‌آید، چرا که قادر و تواناست.
خیلی صادقانه برایش بگوییم: «انی ظلمتُ نفسی» قطعا من به خودم ظلم کردم، ولی هنوز هم تو را بسی عاشقیم خالق ما. چه ماهی از این بهتر؟ که به گفته پیامبر (ص): «خواب روزه‌دار عبادت است و سکوت وى تسبیح است و عملش مضاعف است و دعایش مستجاب است و گناهش آمرزیده» امید که میهمان‌های خوبی باشیم و رسم میهمانی را به بهترین نحو ادا کنیم به طوری که تمام اعضا و جوارحمان، روح و قلبمان، روزه باشند.