این روز‌ها دوباره بانگ الرحیل بلند شده است و مردم از پیر و جوان و کوچک و بزرگ، حرف‌وحدیثشان رسیدن به پیاده‌روی اربعین است. گام اول در این مسیر بعد از علاقه و اشتیاقی که در وجود همه ما برای رسیدن به آن وجود دارد، اصلاح نیت است. باید از خودم بپرسم من برای چه چیزی به این سفر می‌روم؟ در نیت و انگیزه خودم کنکاش و دقت کنم. یک نیت صاف و درست قطعا روی رفتار انسان تأثیر می‌گذارد و حرکات او را در مسیر درست تنظیم می‌کند.
امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «علی قدر النیّه تَکونُ من ا... العطیه»؛ یعنی پاداش‌ها و هدیه‌های الهی بسته به نیت‌های ما از کارهاست. بسته به این است که همتمان در حقیقت و باطن برای رسیدن به چه چیزی است.
ممکن است زیبایی‌ها و لذت‌های مادی و ظاهری هم در این سفر باشد، ولی کسی که این موارد را قصد کند، تمام بهره او همین خواهد بود، اما گفت اگر خدا و رسیدن به او و حرکت کردن به‌سمت ولی‌ا... و سیدالشهدا (ع) را قصد کنی، چون که صد آمد، نود هم پیش ماست!
پس این گام اول خیلی مهم است. بعضی اولیا، آن مسافرت زیارتی را که غل‌وغشی در نیت آن وجود داشته باشد، اصلا قبول نداشتند. در ذهن دارم بزرگی وقتی راهی زیارت امام‌رضا (ع) بود، همسرش به او گفت برای من از آنجا کفش بخر، رفت و این کار را کرد، اما وقتی که رسید، مردم با تعجب دیدند دوباره دارد راهی می‌شود. از او پرسیدند شما که تازه رسیده‌ای؟ گفت این سفر را برای خریدن کفش رفته بودم، حالا می‌خواهم سفری برای زیارت مولا و امام بروم.
نکته دوم باز در روایتی پرمعنا و جامع از مولا امیرالمؤمنین (ع) است که می‌فرماید: «تَخَفَّفُوا تَلْحَقُوا: سبکبار شوید تا برسید!».
این دستور، هم از نظر ظاهری درست است که در این سفر خاص و پیاده‌روی باید سبکبار راهی شد و هم از نظر معنوی، انسان برای رسیدن به مقصد عنایات و برکات اربعین، باید پشت خود را از گناهان و هوا و هوس‌ها سبک کند.
باید دقت کنید که زیارت و پیاده‌روی اربعین یک سفر خاص و سلوک معنوی است. کسی به‌سمت امام‌حسین (ع) حرکت می‌کند که همواره خواست و رضایت او را پیش چشم داشته باشد.
از مدام مشغول بودن به ذکر و فراموش نکردن نماز اول وقت در مسیر تا رفتار کریمانه همراه با ایثار و اخلاق با دیگر زائران و رفتار همراه با اکرام و سپاسگزاری از عراقی‌های مهمان‌نواز و نکته مهم دیگر اینکه در این مسیر شلوغ، همواره رعایت حق‌الناس مدنظرمان باشد. موسى‌بن‌عمیر از پدرش نقل مى‌کند که امام‌حسین (ع) (در روز عاشورا) به من فرمود:
«نادِ أَنْ لا یُقْتَلَ مَعی رَجُلٌ عَلَیْهِ دَیْنٌ وَ نَادِ بِها فِی الْمَوالی فَإِنّی سَمِعْتُ رَسُولَ‌ا... صلى‌ا... علیه و آله یَقُولُ: مَنْ ماتَ وَ عَلَیْهِ دَیْنٌ أُخِذَ مِنْ حَسَناتِهِ یَوْمَ الْقِیامَه: (میان همه یارانم) اعلام کن هرکه دینى بر عهده دارد، با من کشته نشود؛ زیرا من از رسول خدا (ص) شنیدم که: هرکه از دنیا برود و دینى بر ذمه داشته باشد، از حسنات وى در فرداى قیامت برداشته مى‌شود».
در یک کلام، تمام گام‌ها در این سفر باید برای نزدیک‌تر شدن ما به امام‌حسین (ع) باشد و امیدواریم که برای همه ما همین‌گونه باشد. ان‌شاء‌ا...!