انگار همین دیروز بود که تابلو قرارگاه مردمی و فرهنگی شهدا را بر سر در مسجد آفرینش نصب کردیم. از آن روز مدت‌هاست که می‌گذرد، در این مدت اتفاق‌های ریز و درشتی در کشورمان، شهرمان و محله‌مان به وقوع پیوست. سیل، زلزله و دیگر بلایای طبیعی و غیرمترقبه که هر از چندگاهی خشم طبیعت را بر ما نمایان ساخته و عده‌ای از هم‌وطنان ما را عزادار می‌کرد، اما این یکی آخری با همه قبلی‌ها تفاوت داشت، یک ویروس کوچک که میلیون‌ها از آن با چشم دیده نمی‌شود، تمام دنیا را تحت تأثیر عواقب مخربش قرار داده بود.
حال چه باید می‌کردیم؟ آیا باید دست روی دست گذاشته و تماشاگر مهلکه می‌شدیم یا اینکه همچون گذشته به اندازه وسعمان دستی بر آتش داشته و کمک حال هم‌وطنان خویش می‌شدیم.
ما بچه‌جهادی‌های قرارگاه فرهنگی و اجتماعی شهدا دومی را برگزیدیم و به یاری هم‌وطنان خویش و مدافعان سلامت که در صف مقدم مبارزه با بیماری کرونا بودند، شتافتیم.
چقدر دل این بچه‌ها پاک است. جهادگرانی که در همه سنین با اعتقادات راسخ و ثابت‌قدم دل را به دریا زده و جان بر کف به کمک مدافعان خط مقدم سلامت برخاستند. پای سفره دل هریک از آن‌ها که می‌نشینیم با کوله‌باری از دغدغه روبه‌رو می‌شویم، اما آن‌ها دل در گرو خدمت به خلق خدا بسته بودند، یادم نمی‌رود هر کدام چند ورق وصیت‌نامه نوشته بودند و تا پای جان آماده خدمت بودند.
چه شب‌هایی که تا صبح کوچه به کوچه از محله‌مان را با خلوص نیت و تقوای الهی می‌پیمودند تا شرّ این ویروس بدقدم را از در و دیوار شهر بزدایند.
همان‌هایی که شب و روز، در سرمای زمستان و گرمای این روز‌های تابستان بر دل بیماری زدند تا اینکه هم‌محله‌ای‌هایشان در معرض آسیب کمتری باشند. هرکسی به اندازه وسع خویش، یکی محلول ضدعفونی‌کننده در دست گرفت، یکی با خیاطی آشنا بود و ماسک و دستکش تولید می‌کرد، دیگری دستش به کار خیر بود و در تهیه بسته‌های غذایی و معیشتی نقش داشت، به خدا به زبان ساده است پاک‌سازی سه میلیون مترمکعب از معابر محله.
از همان روز اول جدیت دستگاه‌های اجرایی و سازمان‌های بهداشتی را در مقابله با این ویروس منحوس در کنار احساس جهادگران می‌شد احساس کرد.
رمضان سال ۱۴۴۱ هجری قمری در حالی شروع شد که مردم در حیرت با ویروسی منحوس دست و پنجه نرم می‌کردند، بسته شدن اماکن مذهبی هم خود یک خلأ عاطفی را در بین مردم ایجاد کرده بود.
از آن طرف ویروس کرونا در حال تاخت و تاز بود، با قدرت رو به جلو می‌آمد و زندگی مردم را یکی پس از دیگری درگیر خود می‌کرد، اما باز هم همت جهادگرانه غیورمردان و جوانان منطقه الهیه با استعانت از درگاه خداوند منّان برگ دیگری از همت جهادی رقم زده و افتخاری دیگر در کارنامه این جوانان باغیرت ثبت شد و رمضان ۱۴۴۱ هجری قمری به نماد خدمت به محرومان مبدل شد.
روحیه ایمان، صفای باطن و لبیک به رهنمود‌های بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران با همت جوانان و مردم، موجب ایجاد صحنه‌هایی بی‌بدیل شد و رزمایشی را رقم زد که پهنه آن سرتاسر منطقه ما را دربرگرفت.
این همت خالصانه در کنار حمایت‌های خیران موجب تهیه و توزیع بیش از ۷ هزار وعده افطاری ساده مردمی، ۳ هزار وعده سحری و بیش از ۱۵۰ بسته حمایتی از محرومان شد.
این تجلی شکوه خدمت و سرمایه اجتماعی تجربه ارزنده‌ای را به همراه داشت که به عنوان یک یادگاری گران‌سنگ باید از آن پاسداری کرد.