به گزارش شهرآرانیوز؛ درحالی‌که ظرفیت خیابان‌ها همان ظرفیت ده یا بیست سال پیش آنهاست، روز به روز به بر تعداد خودرو‌های وارداتی و تولید داخل که وارد سطح معابر می‌شوند افزوده می‌شود. کمتر کسی هم این روز‌ها به این نکته توجه دارد که خیابان‌ها ظرفیت این همه خودرو را ندارند. به گفته کارشناسان ترافیکی اوضاع اگر به همین منوال پیش برود خدمات رسانی در شهر در ساعاتی از شبانه روز که ترافیک به اوج خود می‌رسد، دچار مشکل می‌شود.
به عنوان نمونه یک تصادف مرگ بار را در محدوده خیابان احمدآباد در نظر بگیرید. دقایق زیادی سپری می‌شود تا نیرو‌های امدادی به مقصد برسند. در این مطلب دیدگاه سرهنگ احمد نوری، رئیس اداره عملیات و کنترل ترافیک راهور خراسان رضوی را در مورد بی توجهی برخی کاربران ترافیک به زودتر رسیدن خودرو‌های امدادی به مقصد زیر ذره بین بردیم.
برابر ماده ۱۰۰ آیین نامه راهنمایی و رانندگی، وسیله نقلیه امدادی به خودرویی می‌گویند که ویژه خدمات انتظامی، ترافیکی، پزشکی، آتش نشانی و امداد اضطراری آب، برق و گاز است که به وسیله راهنمایی و رانندگی تعیین و با علائم ویژه مشخص می‌شود.
برابر ماده ۱۸۶آیین نامه راهنمایی و رانندگی هنگامی که وسایل نقلیه امدادی و انتظامی برای انجام مأموریت فوری در حرکت اند درصورت به کار بردن چراغ‌گردان ویژه اعلام خطر یا آژیر، تا حدودی که موجب بروز تصادف نشود، مجاز به انجام اعمال زیر می‌باشند:
برابر ماده ۶۰ آیین نامه راهنمایی و رانندگی کلیه وسایل نقلیه انتظامی، بازرسی، امدادی و خدماتی ویژه باید در مرتفع‌ترین نقطه خود دارای چراغ خطر گردان همراه با آژیر که تولید صدای مشخص کند، باشند. نور این چراغ‌ها باید هنگام روشن بودن از فاصله ۱۵۰ متری قابل دیدن باشد.
۱۷ تا ۲۱ بعدازظهر
بیشترین ساعت‌هایی که خودرو‌های امدادی در ترافیک گیر می‌کنند
۱۲ تا ۱۵ دقیقه
بهترین زمان رسیدن خودرو‌های امدادی به صحنه به عنوان نمونه پلیس راهور بین ۱۲ تا ۱۵ دقیقه است که در مشهد با توجه به وسعت و پراکندگی این عدد ۱۵ دقیقه است.
برخورد کاربران ترافیکی با خودرو‌های امدادی بسیار متفاوت است. موضوعی که ارتباط مستقیمی با بحث آموزش و فرهنگ رانندگی در شهر‌های مختلف دارد.
برای خیلی از رانندگان وسایل نقلیه، راه باز کردن برای دیگر کاربران ترافیکی کاری دشوار است. پشت هر چراغ قرمز یا ترافیک تمام تلاش خود را به کار می‌بندند که سپر خودروشان را به ماشین جلویی بچسبانند، مبادا موتورسیکلت یا دوچرخه سواری از آنجا عبور کند. چه برسد به خودرو‌های امدادی که ثانیه به ثانیه برایشان حیاتی است.
گروه دیگر بر این باورند که آژیر خودرو‌های امدادی تنها برای برانگیختن احساسات دیگران است تا راه برایشان باز شود و زودتر از شر ترافیک خلاص شوند. خیلی از این افراد بر این باورند نه آتش سوزی رخ داده و نه بیماری در خودرو آمبولانس است!
عده‌ای هم هستند که از آب گل آلود ماهی می‌گیرند و از شرایط موجود سوء‌استفاده می‌کنند. این افراد همان رانندگانی هستند که در اوج ترافیک به محض باز شدن راهی در ترافیک پشت خودرو‌های امدادی پایشان را روی گاز می‌گذارند و با این کار از نظر خودشان زرنگی می‌کنند. در حالی که گزارش‌ها حاکی از آن است که این اتفاق باعث بروز تصادف شده است.
همه می‌دانند که خودرو‌های امدادی می‌توانند برابر ماده ۱۸۶ آیین نامه راهنمایی و رانندگی با شرایط خاص و البته احتیاط یکسری تخلفات را زیر پا بگذارند، اما این دلیل نمی‌شود که خیلی از افراد سود جو دست به اقدامات خلاف قانون بزنند. به عنوان نمونه برخی رانندگان برای فرار از ترافیک، خودرو‌های امدادی را پوشش خود برای فرار از دوربین‌های هوشمند نظارتی می‌دانند؛ از خطوط ویژه عبور می‌کنند، چراغ قرمز را رد می‌کنند و...
خط سرعت برای خیلی‌ها حکم ارثیه پدر و مادری را دارد. به خصوص برای آن‌هایی که عشق سرعت اند. البته هستند کسانی که با سرعت خط سه در خط یک رانندگی می‌کنند و به ترافیک دامن می‌زنند و باعث بروز تصادف نیز می‌شوند. این افراد بر این باورند وقتی خودرو امدادی پشت سرشان آژیر می‌کشد به این معناست که سرعتشان را بیشتر کنند. کمتر پیش می‌آید که راهنما بزنند و تغییر خط بدهند تا اورژانس، پلیس یا آتش نشانی عبور کند.
در این بین کاربران ترافیکی دیگری هم هستند که نقش بسزایی در ترافیک و البته تصادفات دارند. این‌ها کسانی هستند که بعد از آنکه خودرو‌های امدادی به مقصد می‌رسند، کار را برای امدادرسانی مشکل می‌کنند. توقف‌های بیجا و تجمع در محل حادثه نمونه‌ای از رفتار‌های اشتباه برخی کاربران ترافیکی است. در چنین شرایطی عالم و آدم کارشناس می‌شوند و شروع به اظهار نظر می‌کنند. بعضی‌ها هم خود را محق می‌دانند به وسط میدان بروند و با دخالت‌های بیجا در روند امدادرسانی اخلال ایجاد کنند.