«بر اساس اطلاعات دریافت‌شده از توانیر، قطعی برق در همه مناطق شهری و روستایی کشور فعلا به‌صورت دو ساعت در روز و از بین ساعات ۹صبح تا ۵بعدازظهر اعمال می‌شود و احتمالا این برنامه از فردا اعلام و اجرا خواهد شد.» این خبری است که روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفته است. خبری که حتما همه باید جدی بگیرند.
تنظیم امور به برنامه‌های اعلامی خاموشی می‌تواند ما را در تدبیر امور یاری کند. این خبر، از حقِ ما نمی‌گوید، اما واقعیتی است که باید بپذیریم. مگر دیگر واقعیت‌های اقتصادی و اجتماعی که خود را تحمیل می‌کند حق ماست؟ نیست، اما به‌اجبار با آن به هم‌زیستی می‌رسیم. الان هم، انگار چاره دیگری جز این نیست.
نباید که مثل سال‌های پیش، فقط صنعت با تعطیلی خود هزینه ناترازی برق را بپردازد، بلکه با تنظیم خاموشی میان خانه و کارخانه، باید واقعیتِ تلخِ بیشتر بودنِ مصرف برق از عرضه را مدیریت کنیم.
این ناترازی هم از آن نوعی نیست که به‌لحاظ قیمت بازارِ مصرف- اعم‌از خانگی و صنعتی- خود را تنظیم کند. این تنظیم‌گری حاکمیتی می‌خواهد. این هم اقتضا می‌کند تا پیش از هر اتفاقی صریح و صادق با مردم صحبت کنیم. شرایط را خط به خط بخوانیم و ظرفیت‌ها را احصاشده برابر نگاه مردم بگذاریم و به مفاهمه برسیم. قطعا مردم هم با درک درست واقعیت‌ها، درست‌ترین شیوه همکاری را در پیش خواهند گرفت. می‌دانیم که برخی نیروگاه‌ها با مازوت اداره می‌شود. مازوت‌سوزی، یعنی روشنی به قیمت سلامت نمی‌ارزد.
اصلا هرچه را در کفه ترازو بگذاریم که کفه دیگرش سلامت باشد، سبک خواهد بود.
پس باز هم نیاز به تنظیم‌گری داریم. از طرف دیگر، کارخانه که از کار بیفتد، خانه هم از رونق می‌افتد. کار نباشد، نان هم نیست. نور هم از سفره‌های خالی و درهم‌پیچیده، گرهی باز نمی‌کند، فقط خالی‌بودن سفره را بیشتر به چشم می‌کشد. باید کار باشد تا نان به سفره برسد. این هم، چنین معنا می‌شود که باید انرژی باشد تا چرخ صنعت بچرخد تا چرخ زندگی را بچرخاند. باری، واقعیت همین است که گفته آمد و بعد از این هم فراوان درباره آن سخن خواهد رفت. اینکه دولت‌های پیشین باید تدبیر می‌کردند و با بازسازی زیرساخت‌ها از گرفتارشدن به این شرایط جلوگیری می‌کردند، تا حدودی حرف درستی است.
باید در شرایط سخت تحریم هم قدم‌هایی برمی‌داشتند. امروز هم باید تدبیر کند دولتِ مستقر. نباید مسائل به‌سمتی برود که قرار زندگی مردم را مختل کند. دولت که در اخلاقی پسندیده کمبود‌ها را به حساب گذشتگان نمی‌نویسد، باید برای آرامش مردم قدم‌های بلندتری بردارد. مردم هم با درک شرایط حتما همراهی می‌کنند. با هم می‌توانیم از تاریکی به روشنی برسیم. چنین خواهیم کرد ان‌شاء‌ا....