هم‌کلاسی محمد مطیع و بچه حوالی «ته‌پل‌محله» و «دریادل» از همان اول می‌توانست خوب بازی کند و خوب قصه بسازد و خوب مردم را سرگرم کند. اما نمایشی که او را در چهارده‌پانزده‌سالگی به رادیو کشاند، یک خوش‌شانسی بزرگ بود.
آن روز در جمع پدرومادر‌هایی که آمده بودند مدرسه، فریدون صلاحی هم بود. استاد صلاحی صدا و بازی‌اش را که دید، پیشنهاد داد بیاید برای رادیو برنامه اجرا کند. از روز‌های آخر دهه ۳۰ تا زمانی‌که جان داشت، بچه رادیو بود.
شهرام رضاپور، فرزند کوچکش، در این گفت‌و‌گو، برایمان تعریف می‌کند که پدرش را چطور یادش می‌آید و چرا هنوز خیلی از مخاطبان او را یکی از حافظان لهجه اصیل مشهدی می‌دانند و هنوز با شنیدن صدایش از رادیو به گذشته‌های نه‌چندان دور می‌روند؛ به روز‌هایی که رادیوی مشهد پر بود از بزرگان و هنرمندانی که با تمام جانشان برای همشهری‌هایشان برنامه اجرا می‌کردند.