قاسم فتحی

رضا مهاجری هنوز هم وقتی نام ابومسلم را می‌شنود، صدایش می‌لرزد. مثل کسی که ناگهان بوی خاک باران‌خورده زادگاهش را حس کرده باشد، چشمانش برق می‌زند و بعد آرام می‌شود. می‌گوید هنوز هم به ورزشگاه می‌آید و بازی‌های لیگ استان و کشور را می‌بیند. هنوز نگاه‌های سنگین طرف‌داران اصیل و ریش‌سفید‌های استخوان‌خردکرده فوتبال شهر را حس می‌کند که موقع شکست نمی‌توانست توی چشم‌هایشان نگاه کند. درنهایت همه حرف‌های ما با مهاجری باز به یک چیز برمی‌گردد؛ به باشگاهی که هویت این شهر بود: من فوتبال خراسان را به دو بخش تقسیم می‌کنم؛ یکی پیش از ابومسلم، یکی پس از ابومسلم. پس از ابومسلم ما هویتمان را از دست دادیم. فوتبالیست قدیمی محله آب‌وبرق هنوز هم باورش نمی‌شود که تیمی با آن همه ریشه و شور، حالا فقط در خاطره‌ها مانده باشد. می‌گوید هنوز در خیابان که راه می‌رود، مردم از او سراغ ابومسلم را می‌گیرند: رفتم خرید، با خانمم. چند نفر جلویم را گرفتند، گفتند آقای مهاجری، چرا ابومسلم برنمی‌گردد؟ باورم نمی‌شد هنوز مردم دغدغه دارند، هنوز مطالبه دارند. اما متأسفانه کسی صدایشان را نمی‌شنود. با مهاجری صبح تا ظهر یک روز به‌نسبت سرد پاییزی، در ورزشگاه تختی، روی بالاترین سکو، درباره خودش، فوتبال، روز‌هایی که به‌عنوان خبرنگار ورزشی در روزنامه خراسان کار می‌کرده است و ابومسلم گفت‌و‌گو کردیم.

دکتر محمدباقر تعبدی یکی از پزشکان دهه سی و چهل مشهد بود که هم‌زمان با طبابت، کار رسانه‌ای هم می‌کرد. 

انگاری دیگر با این هزینه‌ها نمی‌صرفد ناشران مشهدی بیایند نمایشگاه کتاب تهران. بااین حال، سراغ چندتایی شان رفته‌ایم و به رسم هر سال درباره آثار تازه منتشرشده و کیفیت امسال نمایشگاه با آن‌ها صحبت کرده‌ایم.

بعضی صدا‌ها حرمان و حسرت و نبودن را یکهو به حاشیه می‌کِشد و می‌کُشد. بعضی صدا‌ها همین که بلند می‌شود، شنونده را زمین‌گیر می‌کند و میدانگاهی وسیعی می‌سازد از خاطره‌های شیرین. آدم با بعضی صدا‌ها بیشتر صمیمی است؛ چون شنیدنشان تسکین‌دهنده است و به ضمادی شفابخش می‌ماند. حرم امام‌رضا (ع) چند‌صدای ماندگار دارد که برای خیلی‌ها حکم تشرف را دارند.

خواسته یا ناخواسته دختر‌ها هر سال که بزرگ‌تر می‌شوند، از پدرانشان دورتر می‌شود.

محمدرضا مدبری، آکروبات‌کار قدیمی است که یک عمر مردم مشهد را با جُنگ‌های مختلف در پارک «ملت» سرگرم کرد.

کافکا کتابی دارد به اسم «نامه به پدر» که خواندنش کار آسانی نیست. او بعد از آنکه نویسنده مشهوری شده، در نامه‌ای بلندبالا، رک‌و‌راست گفته چقدر تحقیر‌های پدرش او را رنجانده و آزارش داده است.

مهدی قزلی، مستندنگار و نویسنده، از ضرورت شرح وقایع می گوید.

خیلی‌ها رفتنشان به شهرک شهید بهشتی یا همان شهرک عرب‌ها یا شهرک مهاجرین یا شهرک جنگ‌زدگان حالا فقط برای یک هدف است: فلافل خوردن و سمبوسه خوردن و ماهی خریدن و خرما خریدن.

استاد صلاحی صدا و بازی‌اش را که دید، پیشنهاد داد بیاید برای رادیو برنامه اجرا کند. از روز‌های آخر دهه ۳۰ تا زمانی‌که جان داشت، بچه رادیو بود.

فیلم فانتزی «باغ کیانوش» می‌تواند سینمای نوجوان ایران را به بعد و قبل از خودش تقسیم کند.

صبح سرد زمستانی شش سال پیش برایم این‌گونه رقم خورد؛ عکاسی از اتفاقی ویژه که مانا و جاودان شد. صورت برجسته سربازی پشت پرچم که با صلابت ایستاده بود و تکان نمی‌خورد.

مدت‌هاست دلم برای «جان‌های پرشور روزنامه‌نگاری ایرانی» غنج می‌رود؛ برای تحریریه‌های امیدوار به تغییر و برای گزارش‌های تکان‌دهنده.

از کنار آسایشگاه فیاض بخش مشهد که می گذری، داخل پرانتز یک اسم است؛ «عبدالله هنری». اما او که بود که نامش همیشه درخشان است.

مروری بر فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی و خدمات شهید آیت‌ا... سیدابراهیم رئیسی.

یادی از احمد اقوام شکوهی نقاره‌زن حرم مطهر رضوی.

ناشران مشهدی از تجربه حضورشان در نمایشگاه کتاب تهران می‌گویند.

همان سال‌هایی که حکم فراشی و کشیکی رسمی آستان‌قدس بعد از فوت پدرش به او رسید، کتاب‌فروشی‌اش را راه انداخته بود و سال‌به‌سال از آستان‌قدس‌رضوی سه تومان و دو خروار گندم، حقوق و مزایا دریافت می‌کرد.

چندوقت پیش رفته بودم پیش فرزند مرحوم پهلوان احمد وفادار. به آن هیکل و آن هیبت می خورد که تا یک جایی مسیر پدرش را آمده باشد. که آمده بود ولی بعد رهایش کرده بود.

فروغ‌السلطنه آذرخشی موسس نخستین مدرسه دخترانه در مشهد است.