و به‌راستی چه زیباست!

ماه رمضان که فرامی‌رسد، در‌های رحمت الهی گشوده می‌شود و مردمان در دریای مغفرت حضرت دوست، غرق می‌شوند و هرکسی به اندازه وسع و توانی که دارد، خوشه‌چین معرفت و مغفرت الهی خواهد شد و چه زیباست بنده‌ای که بار گناه خویش را بر زمین می‌افکند و با معبود و محبوب خویش، هم‌پیمان می‌شود که دیگر جسم و جان ارزشمند خود را تا جایی که توان دارد، به زنگار گناه، سرکشی و نافرمانی، آلوده نسازد و در مسیر اخلاق و انسانیت ثابت‌قدم باشد. امسال که به لطف الهی زنده‌ایم و فرصت درک رمضانی دیگر را داریم، در آستانه سال نو و بهار طبیعت نیز قرار گرفته‌ایم و این تقارن مبارک و زیبا، حال معنوی و جسمی ما را بیش از پیش مصفا و سالم می‌سازد.

رمضان‌المبارک درکنار همه پیام‌ها و پیامد‌هایی که در مسیر سالم‌سازی جسم و روح آدمی دارد، یک دستاورد مهم برای انسان به ارمغان می‌آورد و آن، حس نوع‌دوستی بیشتر و یادآوری حال محرومان و مستضعفانی است که توان مالی و اقتصادی کمتری دارند و شاید در تأمین مقدمات و لوازم اولیه معیشت خود و خانواده‌شان با محدودیت‌ها و محرومیت‌های فراوانی مواجه باشند.

متأسفانه در بازار کشور ما رسم بدی رواج یافته است که در بزنگاه مراسم و مناسبت‌ها، قیمت اقلام و اجناس به‌صورت باورنکردنی و تصاعدی افزایش می‌یابد و مردم که در این زمان به‌ناچار با نیاز‌های بیشتری برای خرید مواجه هستند، به‌یک‌باره در یک فشار اقتصادی و مالی شدید قرار می‌گیرند.

 خوش به حال آن کاسب‌هایی که انصاف دارند و به معنای واقعی، «حبیب خدا» هستند و در این ایام بیشتر از همیشه هوای مردم را دارند، به آنها کمک می‌کنند و با قیمت‌های منصفانه، سهم خود را در بهبود زندگی خویش و دیگران می‌پردازند. اما سوی دیگر ماجرا عموم روزه‌داران، مسلمانان و مردمان شریفی هستند که حال عمومی جامعه را می‌بینند، برایشان اهمیت دارد و در اندازه و توان خود در جهت بهبود آن گام برمی‌دارند.

ما نمی‌توانیم خود را دربرابر آنچه در پیرامون و محیط زندگی و شهرمان اتفاق می‌افتد، بی‌تفاوت نشان دهیم یا بگوییم ربطی به ما ندارد یا ما چه سروکاری داریم؟ همه ما به‌هم ربط داریم و حال هریک از ما می‌تواند در حال عمومی اجتماع و سرزندگی حیات دیگران اثرگذار باشد. 

به قول شاعر: «گر بگویم که مرا با تو سروکاری نیست/ درودیوار گواهی دهند کاری هست»، پس باید به‌شکرانه دارندگی و توانایی که داریم، در هر سطحی که هست و به هر میزانی که برای ما مقدور است، هوای محرومان و افراد کم‌برخوردار را داشته باشیم. نکند در جامعه اسلامی در ماه رمضانی، خانواده مسلمان روزه‌داری باشد که برای نان شبش درمانده است. نکند سال نو فرا برسد و عده‌ای از ما در رفاه و برازندگی باشیم و عده‌ای دیگر در حسرت و محرومیت که اگر این‌گونه باشد، نه خدا را خوش می‌آید و نه خوشی به بنده خدا رواست. 

کاری به دولت، تورم و ناتوانی مسئولان اقتصادی کشور در اداره مسائل پولی و مالی ندارم که آن‌هم در جای خود بحث مفصلی است که باید بدان پرداخته شود، فقط خواستم بگویم مبادا ما با توجیهات و بهانه‌های مختلف، از وظایف خودمان غفلت کنیم و یادمان برود در همین شهروبوم کسانی هستند که واقعا در طلب قرصی نان، با چالش‌های جدی روبه‌رو هستند؛ البته متأسفانه این واقعیت وجود دارد که وضعیت بازار این روز‌ها برای همه مردم، سخت و با فشار فراوان همراه است ولی به‌راستی چه زیباست مردمانی که با وجود مشکلات متعددی که در زندگی شخصی خود دارند، از حال محرومان و نیازمندان در ماه رمضان و آستانه سال جدید غفلت نمی‌کنند، به آنها کمک می‌کنند و بدین‌گونه با خدای خویش معامله می‌کنند و کاروبارشان را به او واگذار می‌کنند که همانا او بهترین، قدرتمندترین و مهربان‌ترین پشتیبان است.