سمانه رضوانی | شهرآرانیوز: گاهی فکر می‌کنم این‌همه اهل کوفه را مذمت کرده‌ایم، خودمان چقدر اهل یاری اماممان هستیم؟ آیا وظایف حداقلی‌مان را انجام می‌دهیم؟ حالا که امام عصر (عج) غایب هستند، من چه‌کاری می‌توانم انجام دهم که حداقل از یاد ایشان غافل نشوم؟ نه‌اینکه به حداقلی‌ها راضی شویم و دنبال برداشتن بار‌های بزرگ نرویم؛ نه! منظور این است که اول قدم‌های کوچک برداریم تا در گام‌های بعد، رفته‌رفته لحظه‌ای نباشد که حضرت‌حجت (عج) را از یاد ببریم و بتوانیم رضایت ایشان را به دست آوریم.
دعا برای تعجیل ظهور امام‌زمان (عج)، تنها یک درخواست نیست، بلکه یک تجدید بیعت و اعلام آمادگی است. وقتی شما هر‌روز، حتی با یک جمله کوتاه، برای آمدن امامتان دعا می‌کنید، در‌واقع دارید به خودتان یادآوری می‌کنید که صاحب‌خانه‌ای دارید و شما ساکنان خانه او هستید.
راهکار عملی آن می‌تواند این باشد که هر‌روز خودمان را موظف کنیم که دعای فرج بخوانیم یا اینکه در قنوت نماز‌های واجب بگوییم «اللهم عجل لولیک الفرج»، یا صبح قبل از اینکه کاری را شروع کنیم، دعای عهد بخوانیم.
امام صادق (ع) می‌فرمایند: «هر‌کس چهل‌صبح دعای عهد را بخواند، از یاوران قائم (عج) ما خواهد بود.»
یادم است بچه که بودم، مادرم جلو در خانه، جایی که همه ببینند، یک صندوق صدقات گذاشته بود که هر‌کس از خانه بیرون می‌رود، ببیند و صدقه را یادش نرود. پدر رقم‌های بیشتر و ما بچه‌ها هم قسمتی از همان پول تو‌جیبی‌مان را می‌انداختیم. ما هم می‌توانیم این کار را در خانه عملی کنیم؛ اول با نیت سلامتی امام‌زمان (عج) و بعد دفع بلا. این کاری ساده، اما بسیار پراثر است.
این عمل دو فایده دارد: اولا کاری خیر برای نیازمندان انجام می‌شود و ثانیا یاد امام در دل ما و خانواده زنده می‌شود.
بسیاری از کار‌های روزمره ما به ظاهر عادی هستند، اما اگر با نیتی الهی و مرتبط با اماممان انجام شوند، هم ارزشی معنوی پیدا می‌کنند و هم بهترین فرصت برای یادآوری همیشگی ایشان خواهند بود. این کار، مفهوم «عبادت در همه حال» را در زندگی ما محقق می‌کند.
راهکار عملی‌اش می‌شود «نیت‌کردن» کار‌ها برای خدمت به یاران امام (عج) قبل از شروع یک کار؛ مانند مطالعه، ورزش یا حتی انجام یک پروژه کاری. در دل بگویید: «خدایا، این علم، سلامتی یا موفقیت را وسیله‌ای قرار بده تا در رکاب امام‌زمانم برای خدمت به اسلام و مسلمانان مفیدتر باشم.» این نیت، هدفمندی زندگی شما را متحول می‌کند.
ناآگاهی باعث غفلت می‌شود. مطالعه و شنیدن احادیث مربوط به امام‌زمان (عج)، شناخت و در‌نتیجه، علاقه و اشتیاق ما را به ایشان بیشتر می‌کند.
مطالعه یک حدیث کوتاه درباره امام‌زمان (عج) در یک نرم‌افزار مذهبی یا کتابچه‌ای کوچک، در مترو یا قبل‌از خواب.
گوش‌دادن به پادکست‌ها یا سخنرانی‌های کوتاه درباره ویژگی‌ها، وظایف منتظران و داستان ملاقات‌ها، در زمان‌های مرده روز (مانند مسیر رفت‌وآمد به محل کار و درس یا حین انجام کار‌های خانه).
بهترین راه برای زنده‌نگهداشتن یاد یک نفر، شبیه‌شدن به اوست. وقتی سعی می‌کنیم اخلاق و رفتارمان مطابق با خواست اماممان باشد، در‌واقع او را در همه لحظات زندگی حاضر می‌بینیم. به‌طور مثال در مواجهه با مشکلات، از خود بپرسیم: «امام‌زمان (عج) در این شرایط چه می‌کرد؟» این سؤال، یک ترمز اخلاقی و یک راهنمای عمل است.
یا سعی کنیم در راست‌گویی، امانت‌داری، کمک به دیگران و دوری از گناه، نمونه‌ای کوچک از جامعه مهدوی باشیم. امام‌صادق (ع) می‌فرمایند: «کونوا دَعاهً لِلنّاسِ بِغَیرِ ألْسِنَتِکُمْ»؛ مردم را با غیر زبانتان (یعنی با اخلاق و عملتان) به سوی ما دعوت کنید.
استفاده از نماد‌ها می‌تواند یادآوری بصری قدرتمندی باشد. این نماد‌ها نباید جنبه تزئینی محض داشته باشند، بلکه باید هر‌بار که به آنها نگاه می‌کنیم، پیامی به ما منتقل کند و مانند یک تابلو راهنما در مسیر زندگی روزمره‌مان باشند. روی صفحه گوشی عکسی بگذاریم که هروقت باز می‌کنیم و در دنیای رسانه غرق می‌شویم، یادمان بیاید که وقتمان را داریم برای که و چه خرج می‌کنیم یا پیام‌های معنا‌داری روی یخچال، در ماشین و جا‌هایی که جلو چشم است، نصب کنیم که هرلحظه که نگاهمان می‌افتد، یاد حضرت مهدی (عج) بیفتیم و همان کاری را که می‌کنیم، با نیت انجام دهیم.
ارتباط فردی خوب است، اما ارتباط جمعی، انرژی بیشتری دارد و شورآفرین است. حضور در مکان‌ها و اجتماعاتی که یاد امام در آنها جاری است، روح تازه‌ای به باورهایمان می‌دهد. برای نمونه بین دوستان یا فامیل جلسه‌ای تشکیل دهیم، البته بدون تشریفات دست‌و‌پاگیر که ما را از اصل ماجرا دور می‌کند. مثلا روز جمعه که دغدغه‌های خانواده‌ها کمتر است، خانوادگی دعای ندبه بخوانیم.
چه‌بسیار کار‌های بزرگی که از همین جمع‌های کوچک شروع شده است؛ مثال دیگر اینکه می‌توانیم صندوق قرض‌الحسنه امام‌زمان (عج) تشکیل دهیم و کمک‌حال هم در خانواده باشیم.