اول شدیم، تبریک!

طبق آخرین آمار، ما رتبه اولِ مصرف آنتی‌بیوتیک در جهان را به دست آوردیم و این افتخار و بر طبل شادانه کوبیدن ممکن نبود جز مصرفِ بدونِ نسخه پزشک انواع آنتی‌بیوتیک‌ها.

اینکه تا حس کردیم یک توده هوای سرد می‌خواهد وارد کشور شود، بلافاصله وارد آشپزخانه شدیم و از در یخچال یک آنتی‌بیوتیک برداشتیم و خوردیم تا بدنمان را به اردوی آمادگی جهت مقابله با میکروب‌ها ببریم، در این موفقیت سهم چشمگیری داشته است.

حالا درست است که جامعه پزشکی می‌گوید نصف مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها، بدون هیچ مبنای علمی است. اما خودمانیم! آیا آنها بهتر بدنِ ما را می‌شناسند یا خود ما؟ برای حفظ این رتبه باید حواسمان باشد با اولین خط‌و‌خشی که روی صدایمان افتاد، یک آنتی‌بیوتیک بخوریم. اگر هم نمی‌دانید هر آنتی‌بیوتیک را چه موقع استفاده کنید، با دقت تمام ادامه این متن را بخوانید.

هر آنتی‌بیوتیکی که اسمش کوتاه است، مال اوایل سرماخوردگی است؛ مثلا سفیکسیم برای سرماخوردگی ساده یا سرماخوردگی کودکان است که فقط میکروب‌های مبتدی و آماتور از آن حساب می‌برند ولی میکروب‌های کارکُشته به این دارو‌های با اسم کوتاه اصلا محل نمی‌دهند و تحویل نمی‌گیرند.

اگر کمی مریضیِ شما جدی‌تر شده است باید از آنتی‌بیوتیک‌هایی که اسمشان یک مقدار طولانی‌تر است استفاده کنید؛ مثلا سفالکسین و آموکسی‌سیلین. اگر هم دیدید مریضی شما وارد فاز پیچیده‌تر و وحشتناک‌تری شده است، بدانید که دارویی که اسمش کوتاه و ساده است، مانند سفیکسیم، در مقابل شارلاتان‌بازی میکروب‌ها کار خاصی از دستش برنمی‌آید و آبروی چندین ساله سیستم ایمنی شما جلوی میکروب‌های غریبه از بین می‌رود.

اینجاست که باید سراغ یک آنتی‌بیوتیک با اسم سخت‌تر و طولانی‌تر بروید؛ همانند سیپروفلوکساسین و کلاریترومایسین. میکروب همین‌قدر که نصف اسم این دو تا آنتی‌بیوتیک آخری را بشنود، بی‌خیال رذالت و شرارت در بدن شما می‌شود و شمشیرش را غلاف می‌کند و با اولین پرواز یا همان اولین سرفه از بدن شما خارج خواهد شد.

البته برای مواقعی که مریضی شما جدی است می‌توانید میکروب‌ها را غافل‌گیر کنید. مثلا اول سفیکسیم بخورید. این‌طوری میکروب اعتماد‌به‌نفس کاذب پیدا می‌کند و تصور می‌کند کارش خیلی راحت‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کرد و خودش را شُل می‌گیرد، در اینجا باید خیلی زود یک دارو با اسم سخت‌تر، مثلا سیپروفلوکساسین خورد تا میکروب کاملا غافل‌گیر و نابود شود.

البته شاید به صحت علمی مطالبی که گفته شد شک کنید و همچنان با خودتان فکر کنید که برای تشخیص درست و دقیق بیماری حتما باید به پزشک مراجعه کرد ولی اشتباه می‌کنید. مطب‌های پزشکان ما دیگر برای تشخیص بیماری نیست، بلکه برای تأیید نسخه آنتی‌بیوتیکی است که هر بیمار از قبل خودش برای خودش پیچیده.

وقتی می‌گویند: با دکتر مشورت کنید، منظورشان این است که؛ «با دکتر مشورت کنید تا برای شما آنتی‌بیوتیکی را که خودتان قبلا انتخاب کرده‌اید تجویز کند.» خلاصه اینکه بدانید و آگاه باشید که هر دردی، هر غمی، هر بدبختی، هر نمره زیر ۱۰، هر قطع یارانه و حتی قطع کامل عضو با یک دوره کامل آنتی‌بیوتیک قابل حل است.

پزشکان هم فقط باید دارو‌های مدنظر ما را وارد سیستم کنند تا با استفاده از نسخه بیمه تأمین اجتماعی دو سه هزار تومانی ارزان‌تر از نرخ آزاد، آنها را خریداری کنیم.