امیرعلی قاسمی مقدم-شهرآرانیوز، «قلم»؛ زور عجیبی دارد. وسوسه‌ات می‌کند که گاهی چپ بنویسی و گاهی هم راست. گاهی خط قرمز را رد کنی و چند سانتی بالاتر از حد مجاز بنویسی و زمانی هم وادارت می‌کند که مشق‌های نوشته‌ات را خط بزنی، تا کسی نخواند و نداند که چه نوشته‌ای؟
«قلم» عجیب پُرزور است. اگر سر به رسوایی بگذارد؛ حقیقتِ جیب‌های انباشته از حرام، شکم‌های گشنه از نداری، زبان‌های قفل‌شده از ترس را چنان عریان می‌کند که در تاریخ ماندگار شود.
البته زور قلم گاهی، بهانه صلح می‌شود. بهانه آشتی اقلیت با اکثریت، چپ با راست، مخالف با موافق، حامی با دلواپس و...
قلم اگر اسیر انگشتانِ دلسوزی باشد، به هر سازی نمی‌رقصد، بلکه به وقت جولان می‌دهد و به تدبیر، توقف می‌کند.
جوهر قلم اگر اصل باشد، هم حامی سازندگی خواهد بود، هم بر اصلاحات سازنده پا می‌فشارد، هم بر مهرورزی تأکید می‌کند و هم تدبیر را پاس می‌دارد تا از مجموع این‌ها، تصویر یک وحدت را به پشتوانه هم‌دلی و هم‌زبانی ترسیم کند.
قلم باید اصل باشد، به قولی، اورجینالِ اورجینال...