ما که هرسال وقتی در ماه صفر پارچه‌های سیاه و پرچم‌های عزای امام‌حسین(ع) و شهدای کربلا را از درودیوار خانه‌هایمان و حسینیه جمع می‌کردیم، امید داشتیم قرار است با فرارسیدن محرم سال بعد دوباره عزادار سالار شهیدان شویم و خانه و محله‌مان رنگ‌وبوی حسینی به خود بگیرد، فکرش را هم نمی‌کردیم روزی از راه برسد که یک ویروس بخواهد عادت عزاداری را از سرمان بیندازد. عزاداری برای حادثه‌ای که از وقتی فهمیدیم زنده‌ایم، پای روزه‌اش بودیم و حالا که سال‌هاست زیر پرچم آقا سینه می‌زنیم، بازهم عزادار حسینیم.
هرچند که امسال برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا، شیوه عزاداری‌مان را عوض کرده‌ایم. از خانه به کوچه رفته‌ایم و غم امام‌حسین(ع) برایمان با حسرت عزیزان ازدست‌رفته‌مان عجین شده است. مداح و سخنران از پشت شیشه چنداینچی تلویزیون اشک ما را درمی‌آورد و صدای روضه‌خو‌ان‌ها از کوچه به گوش می‌رسد؛ کوچه‌هایی که حسینیه شهدای مظلوم کربلا هستند. این روزها و شب‌ها خیابان‌ها و کوچه‌های شهرهای ایران، میزبان مردمی است که ملت امام‌حسین هستند؛ مردمی که در سختی‌های زندگی‌شان دست به دامان خاندان اهل‌بیت(ع) می‌شوند تا با وساطت آن‌ها خداوند مهربان گره از کارشان باز کند.
عزاداری متفاوت این روزها حال‌وهوای خاص خود را دارد. احتمالا چند سال بعد وقتی عکس‌های باقی‌مانده از این روزها را ببینیم، دلمان برایشان تنگ شود. برای تجربه عزاداری متفاوت برای شهدای کربلا، برای حال زار دلمان در این روزهایی که عزیزانمان بر تخت بیمارستان هستند و فرشته‌های زمینی از همه‌چیزشان برای درمان آن‌ها گذشته‌اند. محرم1442 با تمام سختی‌اش در دل تاریخ خواهد ماند و آن‌هایی که هیچ‌وقت نخواستند بفهمند ما برای ارزش‌های دینی‌مان تا پای جان ایستاده‌ایم، متوجه خواهند شد که عشق به حسین در جان ما ریشه دارد.