سرم را محکم تکان می‌دهم تا صحنه‌های وحشتناک تداعی‌شده در ذهنم، بپرد بیرون. «حوا»، ولی سر جایش مانده است. خواهرش «آسیه» هم همین‌طور، خواهری که سال گذشته وقتی گاندوها لب آب خواهرش را طعمه کردند، ناجی او می‌شود و با کمک دیگران او را از دهان مرگ نجات می‌دهد.
محبوبه عظیم زاده | شهرآرانیوز؛ جفت دست‌هایم را می‌گذارم روبه‌رویم و نگاهشان می‌کنم، به ناخن‌هایم، به خط کف دست‌هایم که می‌گویند خط عمر آدم است، به بندبند انگشتانم که خم‌وراستشان می‌کنم، با آن‌ها می‌نویسم، می‌خورم و موهایم را شانه می‌زنم. حالا، ولی دست‌های حوا می‌آید در ذهنم، دست‌های نحیف و کوچکی که نشسته است روی دامن پر از نقش‌ونگارش. دست‌هایی که حالا یکی از آن‌ها بی‌جان است و حتی رنگش با دیگری تفاوت دارد. دوباره به دست‌های خودم نگاه می‌کنم. اگر یکی‌شان را نداشتم چه؟ اگر مجبور می‌شدم یکی‌شان را قطع کنم، اگر باید زور می‌زدم تا کارکردن با دست چپم را یاد بگیرم، اگر وقتی رفته بودم لب هوتگی تا سطل و پیاله‌ای را از آب پر کنم، غذای یک تمساح می‌شد چه؟ می‌ترسم.سرم را محکم تکان می‌دهم تا صحنه‌های وحشتناک تداعی‌شده در ذهنم، بپرد بیرون. «حوا»، ولی سر جایش مانده است. خواهرش «آسیه» هم همین‌طور، خواهری که سال گذشته وقتی گاندوها لب آب خواهرش را طعمه کردند، ناجی او می‌شود و با کمک دیگران او را از دهان مرگ نجات می‌دهد. حالا این ۲ خواهر نشسته‌اند روبه‌روی مجری برنامه تلویزیونی و وقتی به آن‌ها گفته می‌شود: «نمی‌شه نرین آب بیارین؟» به یک چشم به‌هم‌زدن هم‌زمان می‌گویند: «آب نداریم، چه کار کنیم؟ مجبوریم.»
قصه‌ای که البته فقط مختص آسیه و حوا نیست، سر درازی دارد و هر از گاهی یقه یکی از کودکان معصوم سیستان و بلوچستان را می‌گیرد. یکی می‌شود مثل حوا که باید در سن ده‌سالگی معلولیت را تجربه کند و از آن به بعد فقط باید با یک دست زندگی کند. دیگری می‌شود فاطمه و یحیی و یسنا و مریم و منیره و علی‌اصغر و کودک‌های دیگر. ماجرای غرق‌شدن فاطمه و یحیی و یسنا همین ۲ روز پیش در فضای مجازی پیچید.
تیر ۹۵ هم در روستای کشاری راسک کودکی ده‌ساله وقتی می‌خواست آب بردارد، داخل هوتگ افتاد و طعمه تمساح شد. خرداد ۹۸ در روستای کموبازار پلان چابهار ۳ دختر سر همین قضیه جان خود را از دست دادند. در مرداد ۹۸، همین اتفاق باعث شد زکریای هشت‌ساله پای چپش قطع شود.
کودکانی که در خطه سیستان‌وبلوچستان، در جوار هامون و سد‌هایی زندگی می‌کنند که به‌گفته مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای استان سیستان‌وبلوچستان در روز‌های آغازین سال ۹۹، حجم آب سد‌های این استان نسبت به سال آبی قبل ۴۴ درصد افزایش پیدا کرده است. اما با این حال، مشکل آب‌رسانی همچنان حل‌نشدنی باقی مانده است. آن‌قدر که فرایند آب‌رسانی باید با تانکر انجام شود. تازه همین تجهیزات آب‌رسانی هم کفایت نمی‌کند.
فقط به‌صورت محدود و به ۱۳۰۰روستای بدون شبکه این استان با ۲۵۱هزار نفر جمعیت و با تانکر‌های آب‌رسانی سیار آب می‌رساند. حجم زیادی از روستا‌ها هنوز شبکه آب‌رسانی ندارند. حالا فقط از سال ۹۷ تاکنون دست‌کم خبر جان‌باختن ۱۸ نفر در هوتگ‌ها که به‌طور عمده زن و کودک هستند، رسانه‌ای شده است، کودکانی که برای آب‌آوردن باید به‌سراغ هوتگ‌هایی با عمق ۱۵ متر بروند. آب‌های گل‌آلودی که هم جایی است برای بازی کردن، هم برای شست‌وشو و تمیزکاری، هم آبشخوری برای احشام و همچنین جایی برای زندگی گاندوها.