تا قبل از شیوع کرونا و لزوم استفاده از فضای مجازی در حوزه تحصیل، علاوه بر اینکه آموزش و پرورش حرکت خاصی برای توسعه آموزش آنلاین انجام نداده بود، مردم هم نگاه چندان مثبتی به این روش آموزشی نداشتند و مشکل فرهنگی در این زمینه وجود داشت. زمانی که به دلیل شیوع کرونا ناچار شدیم به سمت آموزش آنلاین برویم، مسیر خوبی هم در فرهنگ‌سازی این مقوله به وجود آمد و به نوعی، بیشتر بین والدین جا افتاد.
تا قبل از این شرایط، نه‌تن‌ها آموزش و پرورش برای رفتن به سمت آموزش‌های آنلاین برنامه مدونی نداشت، که در برخی موارد، این مدل آموزش‌ها را ممنوع هم اعلام می‌کرد. این در حالی است که خیلی از کشور‌های دنیا از سال‌ها قبل به سمت این موضوع رفته‌اند. البته آموزش‌های مجازی را نباید تنها در استفاده از برنامه‌های پیام‌رسان خلاصه کرد. یکی از محبوب‌ترین راهکار‌ها در آموزش مجازی استفاده از روش آموزشی معکوس است. در این روش، ابتدا دانش‌آموز محتوای آموزشی را در قالب یک ویدئو می‌بیند و بعد از آن، فعالیت‌های یادگیری در قالب فضایی تعاملی اتفاق می‌افتد. این فضای تعاملی هم می‌تواند در بستر کلاس‌های حضوری اتفاق بیفتد و هم می‌شود آن را در پلتفرم‌های آنلاین پیاده‌سازی کرد. اما چیزی که این‌روز‌ها با نام شبکه شاد پیاده شده است تنها در حد یک برنامه پیام‌رسان است و نمی‌تواند به‌خوبی بار آموزش دانش‌آموزان را به دوش بکشد. مخصوصا با سیاست انحصاری‌ای که آموزش و پرورش برای شبکه شاد ایجاد کرده، این بستر با مشکلات بیشتری هم روبه‌رو شده است. سامانه‌ای آموزشی به گستردگی تمام کشور باید دربرگیرنده بخش‌های مختلفی باشد. آموزش و پرورش می‌توانست از ظرفیت‌های موجود در کشور مثل سامانه آپارات یا پیام‌رسان‌های مختلفی مانند گپ هم استفاده کند تا در پایان، یک سیستم آموزشی آنلاین قوی‌تر به وجود بیاید، اما متأسفانه، چون اولویت آموزش و پرورش کاهش هزینه‌هاست، مدارس و دانش‌آموزان را مجبور کرده است تنها از شبکه شاد استفاده کنند، سامانه‌ای که نه‌تن‌ها هزینه زیادی نداشته است، این روز‌ها با توجه به کاربران چندده‌میلیونی‌اش، برای دولت درآمدزا هم شده است.