بسکتبالیست سرشناس و کمک ۲ میلیون دلاری او به خیریه غذا در روز‌های کرونایی سروصدای زیادی در رسانه های دنیا به پا کرده است.
محبوبه عظیم‌زاده | شهرآرانیوز؛ خودش می‌گوید یک مرتبه سر تمرین، بی‌هوا مشتی حواله یکی از هم تیمی هایش کرده است فقط برای اینکه بتواند از این ضربه کاری، پاسخ درخوری بگیرد و با اتکا به آن، روحیه جنگندگی اش را تقویت کند و قدرت تهاجمی اش را دوباره به‌دست بیاورد؛ همان چیزی که می‌توان گفت رمز موفقیت مایکل جردن در زندگی ورزشی‌اش بوده است، کمااینکه باید قبول کرد بسکتبال چنان با رگ‌وریشه‌اش عجین شده است که نمی‌توان بین زندگی ورزشی و زندگی شخصی او تمایز و تفکیک خاصی قائل شد.
حکایت مایکل جردن و اسطوره شدن او در دنیای بسکتبال، شاید در ابتدا همان حکایت آشنایی باشد که خیلی از آن‌هایی که به قله‌های بلند زندگی دست پیدا کرده‌اند، مشابهش را از سر گذرانده باشند؛ اینکه حرفهای ناامیدکننده از دوروبرت می‌شنوی. اینکه تو نمی‌توانی. اینکه «هی! تو هیکلت زیادی گنده است» یا «حتی کسی نمی‌تونه اسمتو تلفظ کنه».
اینکه در سال‌های آغازین دبیرستان حتی نتوانست به تیم اول بسکتبال آموزشگاه ملحق شود و بسیاری موانع دیگر که شاید در وهله اول چندان مهم جلوه نکند، اما تکرار آن‌ها سد‌های عظیمی می‌شود که مثل یک دیوار بلندبالای استوار در ذهن و روح آدم قد می‌کشد و برای رسیدن به آن‌ها، یا باید حسابی اوج بگیری و از روی سرشان پرواز کنی یا تیشه و تبری برداری و از بیخ‌وبن خردشان کنی. نتیجه این تلاش‌های بی‌وقفه برای مایکل جردن، شد شش‌مرتبه قهرمانی در NBA (لیگ حرفهای بسکتبال بزرگ‌سالان آمریکا و معتبرترین لیگ بسکتبال جهان)، پنج‌مرتبه باارزشمندترین بازیکن لیگ شناخته شدن به اضافه کسب دو مدال طلای المپیک؛ افتخاراتی که فقط بخشی از کارنامه پروپیمان او در دنیای حرفهای بسکتبال است.
شیکاگوبولز بدون جردن، هیچ بود
شهرت و محبوبیتی که مایکل جردن داشت، باعث شد مشابه خیلی از چهره‌های معروف دیگر مثل کریستیانو رونالدو یا یوسین بولت، عده‌ای بخواهند از زندگی او مستندی تهیه کنند. نتیجه این اتفاق، شد مستند ورزشی «آخرین رقص» یا «The Last Dance» که همین امسال منتشر شد؛ مستندی که درواقع داستان تلاش مایکل جردن و تیم شیکاگوبولز برای کسب ششمین قهرمانی در لیگ ملی بسکتبال آمریکاست، به‌همراه اتفاقات رخ‌داده در زندگی این اسطوره بسکتبال؛ مستندی که حالا او را محبوب‌تر از پیش کرده است، نه به دلیل آنچه بر او گذشته و در این مستند به نمایش درآمده است، بلکه به دلیل اینکه او تصمیم گرفته است ۲ میلیون دلار از درآمد حاصل از این فیلم مستند را به خیریه‌ای در آمریکا اهدا کند که کارش، تهیه غذا و کمک به محرومان است؛ اتفاق خوبی که در این روز‌ها -که کرونا شرایط زندگی را در جهان سخت‌تر کرده است- بیشتر از هر زمان دیگری باارزش جلوه می‌کند.
به این نکته، خیریه Feeding America، یعنی همان خیریه‌ای که مدنظر مایکل جردن است، هم اشاره کرده و در توئیتر خود درباره آن نوشته است: «در این شرایط سخت و حساس که کرونا ایجاد کرده است، این کمک بیشتر از هر زمان دیگری شایسته تقدیر است.» جالب است بدانید این اولین مرتبه‌ای نیست که مایکل جردن، سوژه یک فیلم می‌شود. او پیش از این هم در فیلمی خیالی با عنوان «هرج‌ومرج فضایی» بازی کرده بود که در آن با شخصیت‌های کارتونی لونی تونز که حتما برای خیلی‌ها خاطره‌انگیز است، هم‌بازی می‌شود.
او حالا ۲۰ سالی می‌شود که اعلام بازنشستگی کرده است و آخرین رقص، اکنون حکم یادبودی را برای او و هوادارانش دارد تا خاطرات بازی‌ها و قهرمانی‌های او را برای خودشان زنده کنند؛ مستندی که اتفاقا باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق کشورش، هم در آن حضور دارد و از جردن این‌گونه یاد می‌کند: «او در گوشه‌وکنار دنیا، سفیری مهم برای بسکتبال شد. مایکل جردن و شیکاگوبولز فرهنگ را تغییر دادند.» درکنار این اتفاقات، جالب است بدانید که تیم شیکاگوبولز که نامش همواره پابه‌پای مایکل جردن به گوش می‌رسید، بدون او قدرت مهمی به‌حساب نمی‌آمد، چنان که بعد از بازنشستگی مایکل، دیگر نتوانست حتی قهرمانی NBA را به‌دست آورد و در نبود جردن، قهرمانی لیگ را هم کسب نکرد.