فدراسیون والیبال ایران اگر خواهان کار مستمر و دائمی با هر مربی بزرگ و صاحب‌نامی است، باید بعد از المپیک توکیو با قرارداد طولانی و هدفمند کار را شروع کند.
فرزاد کفیلی/شهرآرانیوز، او مربی کم‌نظیری‌ست؛ سه‌بار روسیه را به نیمه‌نهایی المپیک می‌برد. ۲۰۱۲ لندن قهرمان المپیک می‌شود و با زنیت بار‌ها قهرمانی روسیه و اروپا را تجربه می‌کند.
ولادیمیر الکنو مربی بزرگی‌ست. هشت سال پیش فینال المپیک لندن، زمانی که بازی دو بر صفر باخته به برزیل را با تعویض پست «موزرسکی» برد، والیبال جهان بیشتر و بیشتر به او اعتماد کرد. او روسیه را در المپیک ۲۰۱۶ هم هدایت کرد. به نیمه نهایی رفت، ولی خبری از معجزه لندن نبود؛ و اکنون الکنو ایران را آماده حضور در المپیک توکیو می‌کند.
روایت بالا روایت کم نقصی است از «الکنو» مربی روس که دو سال پیش برای ۶ ماه به سعید معروف کاپیتان تیم ملی ایران در تیمش زنیت کازان میدان داد؛ در پایان نه معروف راهی در این تیم موفق اروپایی یافت و نه الکنو با بهترین پاسور آسیا کنار آمد. غول اخمو همچون بسیاری از مربیان اروپای شرقی، به سخت گیری و سخت کوشی شهره است و حالا تیمی نسبتا با تجربه و اکثرا بازیکنان بالای ۳۰ سال را با خود به المپیک توکیو خواهد برد.
این چهارمین حضور الکنو در المپیک است؛ سه بار با تیم ملی روسیه و یک‌بار با ایران. بعد از المپیک توکیو رکورد الکنو با برناردو رزنده سرمربی تیم ملی برزیل که چهار المپیک پیاپی بر نیمکت این تیم نشست برابری خواهد کرد. حضور ایران با الکنو در المپیک هم فال است و هم تماشا. سال بعد در توکیو۱۲ تیم در دو گروه ۶ تیمی مسابقه می‌دهند و بعد از پایان مرحله گروهی تیم اول هر گروه با تیم چهارم گروه دیگر و تیم‌های دوم هر گروه با تیم سوم گروه دیگر مسابقه می‌دهند و چهار تیم پیروز به نیمه‌نهایی المپیک صعود می‌کنند. ایران در گروه نسبتا ساده‌تر المپیک با ژاپن، ونزوئلا، ایتالیا، کانادا و لهستان همگروه است. از حالا اگر برد برابر ژاپن و ونزوئلا را برای ایران کنار بگذاریم و به برد مقابل کانادا و لهستان و ایتالیا امیدوار باشیم، ایران به عنوان یکی از چهار تیم برتر گروه خود با فرانسه، روسیه، امریکا یا برزیل برای راه‌یابی به چهار تیم برتر المپیک مسابقه خواهد داد.
۶ ماه زمان مناسب و کافی برای ساختن تیم ملی ایران نیست. معروف مغز متفکر ایران پیش از این با الکنو در تیم باشگاهی زنیت به بن بست رسیده و در ۱۱ ماه اخیر در هیچ مسابقه رسمی شرکت نکرده؛ امیر غفور هنوز از مصدومیت رها نشده و همه‌گیری کرونا اجازه تمرین و مسابقه خوب را محمد موسوی گرفته است. اگر بر همه این‌ها چشم ببندیم، شانس الکنو برای بردن هر کدام از تیم‌هایی که نام برده شد، بسیار پایین است. در چنین شرایطی که ممکن جایگاه المپیکی ایران نسبت به دوره قبل در ریو برزیل تفاوتی نکند، انتخاب الکنو بیش از آن‌که برای ایران مهم باشد برای الکنو و البته مدیریت حاکم بر والیبال ایران اهمیت دارد.
الکنو پنج سال قبل وقتی آندری ورونکوف ۱۰ مسابقه در لیگ جهانی را باخته بود، سرمربی تیم ملی روسیه شد. امسال خبری از چنین پیشنهادی برای الکنو نیست و در مقابل رییس فدراسیون والیبال ایران که در ماه‌های اخیر بار‌ها به دلیل بازنشسته بودن زیر تیغ سازمان‌های بازرسی کشور قرار گرفته، با کنار گذاشتن گزینه ایرانی هدایت تیم ملی ـ با وجود این‌که نمی‌توان به حضور تیم ملی در نیمه‌نهایی المپیک امیدوار بود ـ به سمت قماری رفت که اگر پیروز شود تا سال‌ها صحبتی از بازنشستگی نخواهد شد و اگر بازنده، خواهند گفت بهترین‌های جهان را برای المپیک به ایران آوردیم.
به اعتقاد نگارنده مطلب، بازی برای تیم ملی ایران بعد از المپیک توکیو شروع می‌شود؛ بازیکنانی که به بازنشستگی نزدیک شده‌اند، و نسلی که انتظار رویش در تیم ملی را می‌کشد. در صورت راه نیافتن تیم ملی به نیمه نهایی المپیک، احتمالا قرارداد الکنو تمام می‌شود و از حالا باید احتمال جدایی‌اش را پیش بینی کرد. این یعنی همان که برای لوزانو آرژانتینی بعد از المپیک ریو اتفاق افتاد.
الکنو ۱۲ سال است به عنوان سرمربی و مدیر فنی درتیم باشگاهی زنیت کازان حضور دارد و فعالیتش در تیم ملی روسیه هم مقطعی بوده است؛ تنیدگی و علاقه‌ی او برای کار دائمی با زنیت، و راه نیافتن احتمالی ایران به نیمه نهایی المپیک، چشم‌انداز مناسبی برای همکاری ایران با این مربی موفق نمی‌سازد. ایران اگر خواهان کار مستمر و دائمی با هرمربی بزرگ و صاحب‌نامی است، با قرارداد طولانی و هدفمند، بعد از المپیک توکیو کار را شروع خواهد کرد.