نعمت ا... فاضلی، درباره کتاب «فرهنگ و شهر؛ چرخش فرهنگی در گفتمان‌های شهری» و در واکنش به این پرسش که «منظور شما از چرخش فرهنگی در مطالعات شهری چیست؟» می‌گوید: چرخش فرهنگی عبارت است از اینکه توجه ما از اقتصاد و سیاست در مدیریت و مطالعات شهری به سوی فرهنگ تغییر یافته است. نشان دادن این تغییر، هدف من در این کتاب است.
به گزارش شهرآرانیوز - نعمت ا... فاضلی، استاد دانشگاه و نویسنده، درباره کتاب «فرهنگ و شهر؛ چرخش فرهنگی در گفتمان‌های شهری» و در واکنش به این پرسش که «منظور شما از چرخش فرهنگی در مطالعات شهری چیست؟» می‌گوید: چرخش فرهنگی عبارت است از اینکه توجه ما از اقتصاد و سیاست در مدیریت و مطالعات شهری به سوی فرهنگ تغییر یافته است. نشان دادن این تغییر، هدف من در این کتاب است.
فاضلی در گفتگو با پایگاه همیارپژوهش درباره این اثر تألیفی اش می‌افزاید: منظور از فرهنگی سازی در اینجا برنامه ریزی فرهنگی در شهر نیست، بلکه فرهنگی کردن برنامه ریزی در همه زمینه هاست. در فرهنگی سازی، آن گونه برنامه ریزی کلاسیک که فقط بر منابع مادی و بودجه و پول تکیه دارد و فقط سرمایه اقتصادی را مبنای برنامه ریزی قرار می‌دهد، دیگر وجود ندارد.
نویسنده در جای دیگری از مصاحبه اش می‌گوید: برای رسیدن به شهری که بتوان گفت شهر زندگی است، ما باید مجموعه منابع فرهنگی و اجتماعی شهر را برای رسیدن به توسعه شهری بسیج کنیم. بسیج منابع فرهنگی، فرمولی است که من در «فرهنگ و شهر» برای توسعه شهری ارائه کرده ام. بسیج منابع فرهنگی یعنی ما بتوانیم منابع ارتباطی، زبانی، اخلاقی، هنری، زیبایی شناسانه، تاریخی، میراث فرهنگی و منابع طبیعی و اجتماعی هر شهر را برای بهبود شرایط زندگی شهری بسیج کنیم. هم اکنون مدیریت‌های شهری در ایران توجه جدی‌ای به سرمایه‌های اجتماعی و فرهنگی شهر‌ها نمی‌کنند. امروزه شهر‌های ما بیشتر برمبنای توسعه سرمایه‌های کالبدی به پیش می‌روند، یعنی فقط برمبنای ساختمان سازی، جاده، بزرگراه، میدان و توسعه فضای سبز و پارک‌ها یا ساختن فرهنگ سراها، درحالی که توسعه شهری به معنای توسعه سرمایه‌های کالبدی و فیزیکی نیست.
توسعه شهری وقتی امکان پذیر می‌شود که نیروی انسانی و شهروندان بتوانند استعداد‌های خودشان را شکوفا کنند و شاخص‌های سلامت، آموزش، امنیت و خودشکوفایی در شهر‌های ما ارتقا پیدا کند. توسعه متوازن شهری فقط به دسترسی به سینما و تئاتر و کتابخانه محدود نمی‌شود، بلکه توجه به ارتقای انواع سواد، مانند سواد عاطفی، سواد رسانه ای، سواد مجازی، سواد اجتماعی و سواد‌های دیگر شهروندان و نیز توجه جدی به شاخص‌های توسعه انسانی، میراث فرهنگی و تاریخ شهر، میراث طبیعی، آیین و شیوه زندگی تاریخی مردم در هر شهر، منابع مهمی برای بهبود شرایط عینی و ذهنی شهروندان است.