دوکورنت یک نقاش فرانسوی بود که با پا نقاشی می‌کرد. آثار او به‌دلیل به‌تصویر کشیدن صحنه‌هایی از کتاب مقدس، واقعیت‌های تاریخی و همچنین پرتره‌هایی از افراد شناخته‌شده، مشهور هستند.
عاطفه همایونی | شهرارانیوز - دوکورنت یک نقاش فرانسوی بود که با پا نقاشی می‌کرد. آثار او به‌دلیل به‌تصویر کشیدن صحنه‌هایی از کتاب مقدس، واقعیت‌های تاریخی و همچنین پرتره‌هایی از افراد شناخته‌شده، مشهور هستند. دوکورنت ۱۰ ژانویه ۱۸۰۶، در شهر «لیل» فرانسه، با نقصی مادرزادی که اکنون به «فوکوملیا» (تشکیل نشدن استخوان‌های بلند اندام‌ها و فقدان بخشی از دست‌ها یا پا‌ها در بیمار) شناخته می‌شود، متولد شد. او نه دست داشت نه ران پا؛ چهار انگشت در پای راست او، تنها ابزاری بودند که وی با آن‌ها به دنیا آمده بود.
دوکورنت قادر به راه رفتن نبود و به همین دلیل همیشه پدرش او را حمل می‌کرد، با این حال، زمانی که هنوز کودک بود، عادت داشت تکه‌های زغال را با انگشتان پا از زمین بگیرد و بلند کند. او با این تکه‌ها که به ابزار بازی و تمرین او تبدیل شده بودند، طرح‌هایی بر زمین می‌کشید که پس از چندی، توجه پدر و مادرش را جلب کرد.
هرچند خانواده دوکورنت بسیار فقیر بودند، طرح‌های ناهموار سزار بر زمین، آن‌قدر نویدبخش بود که والدینش تصمیم گرفتند وی را برای دریافت آموزش هنر به یکی از مراکز محلی شهر «لیل» بفرستند.
پس از مدتی، وقتی استعداد دوکورنت برای همه آشکار شد، با کمک شهرداری شهر لیل، او به پاریس رفت تا آنجا از هنرمندان بزرگ درس بگیرد. وی در پاریس، نزد نقاش نئوکلاسیک مشهور گیوم گیون-لتیر، فرانسوا لوئی ژوزف واتو از خانواده نقاش واتو و فرانسوا ژرار، نقاش برجسته فرانسوی، آموزش دید.
این سه نقاش مشهور به ترتیب برای نقاشی از صحنه‌های کتاب مقدس، حوادث تاریخی و پرتره افراد معروف، شهرت داشتند. دوکورنت با آثار تأثیرگذارش موفق شد برای مدت کوتاهی از پادشاه فرانسه، لوئی هجدهم (۱۸۲۴-۱۸۱۴)، حقوق کمکی دریافت کند.
اگرچه نقص مادرزادی دوکورنت، مانع از ورود وی به مسابقات «جایزه هنری‌رم» شد، درعوض از سوی مسابقات «سالن»، نمایشگاه هنری رسمی تحت سرپرستی دولت فرانسه، چندین مدال به او اهدا کردند. او حتی گاه‌به‌گاه کارآموزی را برای آموزش نقاشی قبول می‌کرد.
درمیان دانش‌آموزان وی، آگوست‌آلونژه، نقاش و تصویرگر مشهور فرانسوی، شناخته‌شده‌تر از بقیه است. دوکورنت پس از نیم‌قرن زندگی هنری، ۲۷ آوریل ۱۸۵۶ در پاریس درگذشت. هم‌اکنون برخی آثار او مانند «فراق هکتور و آندروماک»، «سنت لوئیس، اجرای عدالت» و «مرگ ماری مگدالن» در موزه شهر لیل به‌طور دائم به نمایش درمی‌آیند.
در طول تاریخ، تعداد هنرمندانی که به‌دلیل یک بیماری، تصادف یا ناتوانی مادرزادی، دستان خود را از دست داده‌اند یا نمی‌توانند به‌درستی از آن‌ها استفاده کنند، کم نیستند. این هنرمندان معمولا از تکنیک نقاشی با دهان یا پا بهره می‌برند.
در این تکنیک برای نقاشی، قلم‌ها، برس‌ها و سایر ابزار‌ها با دهان یا انگشتان پا مدیریت می‌شوند. از میان هنرمندان مشهوری که در این هنر شناخته شده‌اند، می‌توان به سیمونا آتزوری و سارا بیفین اشاره کرد. آتزوری، هنرمند ایتالیایی، بدون دست و بازو متولد شد و مانند سزار دوکورنت از پا‌های خود برای طراحی، نوشتن و انجام سایر فعالیت‌های روزمره استفاده می‌کرد. او از چهارسالگی نقاشی را آغاز کرد و خیلی زود استعدادش توجه هنرمند مشهور، ماریو بارزون، را جلب کرد. او را در سال ۱۹۸۳ «انجمن هنرمندان نقاشی با دهان و پا در جهان» بورسیه کرد و باقی زندگی خود را وقف هنر کرد.
سارا بیفین (۱۸۷۴-۱۸۵۰) از دیگر نقاشان مشهوری بود که بدون دست متولد شد. او باوجود نقص خود، خواندن، نوشتن و نقاشی را با استفاده از دهان آموخت. انجمن هنر انگلستان در سال ۱۸۲۱ به‌خاطر پرتره‌های مینیاتوری برجسته وی به او مدالی ارزشمند اعطا کرد و آکادمی سلطنتی، نقاشی‌های او را پذیرفت. پس از آن خانواده سلطنتی انگلستان به او مأموریت دادند که پرتره‌های مینیاتوری از آن‌ها را به تصویر بکشد.