ورزش قبل از اینکه رنگ‌و‌بوی حرفه‌ای بگیرد و مادیات حرف اول و آخر آن را بزند، سالیان دراز با عشق و همت آدم‌هایی زنده بود که بی‌منت خادم ورزش بودند.
گروه ورزش/شهرآرانیوز، ورزش قبل از اینکه رنگ‌و‌بوی حرفه‌ای بگیرد و مادیات حرف اول و آخر آن را بزند، سالیان دراز با عشق و همت آدم‌هایی زنده بود که بی‌منت خادم ورزش بودند. این ستون می‌کوشد دوشنبه هر هفته یکی از این حامیان بی‌نام‌و‌نشان را معرفی کند؛ باشد که پاسداشتی اندک در قبال کار‌های بزرگ آنان باشد.
نام و نام‌خانوادگی: علیرضا رضایی
سال تولد: ۲شهریور۱۳۳۵
محله زندگی: خیابان طبرسی
حامی تیم فوتبال پیام مشهد
برادران راه پدر را ادامه دادند و یکی از حامیان بزرگ تیم فوتبال پیام در اواسط دهه۶۰ و اوایل دهه۷۰ شکل گرفت. حاج‌هاشم و حاج‌علیرضا رضایی، رستوران مشهور شهر را پاتوق فوتبال‌دوستان کرده بودند و پیامی‌ها هم که بچه‌محل‌هایشان بودند، نه‌تن‌ها گاه‌و‌بیگاه برای صرف ناهار و شام شب قبل از مسابقه به آنجا می‌رفتند، بلکه با حمایت‌های مالی آن‌ها به سفر‌های فوتبالی اعزام می‌شدند.
قاسم زردکانلو یکی از مربیان پیام بود که درباره دست حمایت برادران رضایی می‌گوید: تا وقتی پیام واقعی و بچه‌های منطقه طبرسی که عمدتا مکتبی و اهل جبهه و جنگ بودند، حیات داشتند، برادران رضایی پای تیم ماندند. حاج‌هاشم و حاج‌علیرضا هر ۲ با رستوران رضایی امور باشگاه را رتق‌و‌فتق می‌کردند. پیشکسوت فوتبال مشهد بر این مسئله این‌گونه تصریح می‌کند: «رستوران رضایی پایگاه پیامی‌ها بود»؛ پایگاهی که البته تیم‌های دیگر هم از آن بهره می‌بردند و این‌گونه نبود که چتر حمایت برادران رضایی تنها بر سر تیم فوتبال سبزپوش شهر باشد.
علیرضا رضایی، برادر بزرگ‌تر که در برهه‌ای حتی مدیریت امور را هم بر‌عهده داشت و خود یک فوتبالی تمام‌عیار بود، در‌این‌باره می‌گوید: من خودم برای باشگاه راه‌آهن و تیم منتخب خراسان بازی کردم و به‌عبارتی فوتبالی بودم. به‌خاطر همین با عشق و علاقه به بچه‌محل‌هایمان کمک می‌کردیم تا بتوانند رشد کنند و برای خودشان آینده‌ای درخشان رقم بزنند. حاج‌علیرضا اضافه می‌کند: در سال‌هایی که پیام در اوج اقتدار در فوتبال استان بود و به لیگ دسته‌یک کشور هم رفت، کنار تیم بودیم و از هیچ کمکی دریغ نمی‌کردیم؛ اما متأسفانه خودتان می‌دانید فوتبال چه‌شکلی است! کارکردن در این فوتبال آدم را خسته می‌کند.
امروز برادران رضایی بیشتر سرشان به کارشان گرم است و کاری با فوتبال پُرحاشیه ندارند. با‌وجود‌این هنوز هم وقتی از جلوی رستوران برادران رضایی رد می‌شویم، نوای خاطره گرم حضور فوتبالیست‌های شهر در پاتوق همیشگی حامی‌شان به گوش می‌رسد.