کرونا باشد یا نباشد، تاریخ راه خود را می‌رود. رویداد‌های تاریخی در جای خود پای می‌کوبند. تقویم‌ها ورق از پی ورق به پیش می‌روند و ما را با روز‌ها و مناسبت‌های خاص روبه‌رو می‌کنند. حواسمان جمع ماجرا‌ها و تاریخ و مسئولیت‌ها باشد یا نه، باز فرقی نمی‌کند. حقیقت‌ها سر جای خود هستند و واقعیت‌ها هم چهره پنهان نمی‌کنند. مثل «روز قدس» که هست، صهیونیست‌ها هنوز هستند و به غصب و ستم بر زمین و گرده مردم می‌کوبند. هنوز حکایت سنگ‌های بسته و سگ‌های هار و رهاشده، هر روز روایتی نو می‌شود در فلسطین.
هنوز می‌زنند و می‌بندند و می‌کشند و می‌برند. هنوز آپارتاید نژادی به بدترین شکل ممکن ستم را تئوریزه و اجرا می‌کند و این حنجره فلسطین است که بیش از ۷۰ سال زخم برمی‌دارد از فریاد‌هایی کشیده در برابر گوش بسته سازمان‌های پرطمطراق مدعی حقوق بشر، در برابر دنیایی که انگشت خود را در گوش فرو می‌کند تا نشنود و چشم‌های خود را می‌بندد تا نبیند زخم برداشته حنجره فلسطین را به تظلم، به حق‌خواهی و به گریه‌های پرصدایی که بر گور جوانان خود سر داده است.
این هم همان «یاللمسلمین» است که هرکس به یاری برنخیزد و همت در کار نکند، در مسلمانی‌اش هزار تردید رواست. هنوز پرصداست آن فریاد یاری‌خواه و ما هستیم؛ انسانیم، مسلمانیم، غیرت ایرانی داریم، ظلم سیستماتیک به انسانیت را تاب نمی‌آوریم. درست است که راهپیمایی روز قدس برگزار نمی‌شود، اما فضای رسانه‌ای هست. هر رسانه یک خیابان، هر گروه و کانال و... یک کوچه؛ نمی‌گذاریم در آرامش کرونایی، بکشند مظلومان را. فریادمان را این‌بار نه از خیابان که از رسانه‌ها به گوش جهان می‌رسانیم، چنان بلند که گوش ناشنوا هم بشنود، چنان پرنور که چشم‌ها از پی پلک‌های بسته هم ببینند.
فراتر از این، هر کداممان به دعا راه آسمان را در پیش می‌گیریم، وقتی راه زمین را کرونا بسته است. ما فراموش نمی‌کنیم «وجوب مرگ بر اسرائیل» را؛ جرثومه فسادی که نه‌فقط برای فلسطین، که برای هر آزادی‌خواه به‌ویژه هر ایرانی هم مرگ می‌خواهد و تیر‌های توطئه در خشاب جنایت می‌کند. ترور دانشمندان دفاعی‌هسته‌ای، انفجارها، مانع‌تراشی‌ها، جاسوسی‌ها، همه و همه بر ذمه این جنایتکاران است. تحریم‌های گوناگون را به اسم اینان باید نوشت. مطالبات این نوشته را هم باید احقاق حق کرد.
بدانیم و بداند دنیا که تا اینان هستند و قدرت دارند، جهان روی آرامش نمی‌بیند. برای توسعه صلح، برای سلامت و سعادت انسانی باید در برابرشان ایستاد. مرگ بر اسرائیل مثل مرگ بر آمریکا، مرگ بر انسان نیست که شهروند آن دیار باشد، مرگ بر رفتار‌های ضدانسانی است. مرگ بر «مرگ‌خواهی» برای دیگر مردمان است. مرگ بر جنایت است. مرگ بر نژادپرستی است. مرگ بر بیداد و ستم است. مرگ بر ترور و تروریسم است. پس مرگ بر اسرائیل!