شاید شنیده‌اید که قدیمی‌ها می‌گفتند قبل از آنکه حرفی بزنید، آن را در دهانتان بچرخانید و بعد ادا کنید، مبادا سخن اشتباهی بگویید.
چندی پیش در برنامه‌ای، میهمان محترم و نام‌آشنای آن نکته‌ای گفت که می‌توانست نگوید. مجری برنامه به‌مرور روز‌های فوتبالی‌اش می‌پردازد و می‌خواهد بگوید ورزشکار بوده است و با میهمان برنامه قرابتی دارد، اما میهمان برنامه جوابی می‌دهد که هم مجری را کوچک می‌کند و هم دیگری را.
فیروز کریمی را همه می‌شناسیم و هرکسی او را با اتفاق خاصی به‌یاد می‌آورد؛ برخی او را به‌عنوان سرمربی تیم پاس که قهرمان آسیا شد، برخی او را برای جنجال‌های کنار زمین و مصاحبه‌های آتشینش، برخی با برنامه‌های گفت‌وگومحور و شوخی‌های متعددش و برخی او را به‌دلیل تمسخر جامعه معلولان می‌شناسند که این آخری به‌تازگی به مجموعه رفتار‌های عجیب سرمربی این روز‌های تراکتورسازی اضافه شده است.
قصد نداریم با جملات کلیشه‌ای و ترحم‌برانگیز به دفاع از معلولان بپردازیم که البته هرچه بگوییم هم کم است. اما آنچه معلوم است، این است که متأسفانه هنوز در جامعه ما کسانی هستند که به معلولان می‌خندند، دقیقا به‌اندازه کسانی که از معلولان می‌ترسند یا کسانی که با دیدن ما شکر خدا را بجا می‌آورند و تازه یادشان می‌افتد که سلامتی هم نعمتی است.
رسانه در پروبال‌دادن به برخی اشخاص زیاده‌روی می‌کند؛ این روزها، سامانه‌های آنلاین پخش برنامه با تولیداتی گفت‌وگومحور به سرگرم‌کردن مردم اشتغال دارند. اما در طرح و برنامه‌ریزی برخی تولیداتشان، فرهنگ دیده نمی‌شود. پرداختن غلط به معلولان، سابقه‌ای دیرپا دارد و هرچقدر هم بگوییم و بنویسیم، هنوز ابزاری برای خنداندن مردم هستیم؛ حال آنکه از هریک از آن انسان‌های خنده‌رو درباره درد‌های معلولیت بپرسی، پاسخی دریافت نمی‌کنی، چون نه درد آن را دارند و نه دغدغه‌اش را.
چون میهمان محترم آن برنامه خودشان هم اهل ورزش بودند، بد نیست به ورزش معلولان نگاهی بکنیم. شاید آقای سرمربی در دلشان آرزو می‌کردند یک‌دست و یک‌پا نمی‌داشتند، اما چندین مدال خوش‌رنگ و احترامی بین‌المللی به سبک ورزش‌کاران معلول کسب می‌کردند.
والیبال نشسته ایران ۳۰ سال است رتبه اول جهان است و در ۳ پاراالمپیک گذشته روی سکو رفته است. رکورد وزنه‌برداری سنگین‌وزن معلولان جهان متعلق به ایرانیان است، کمان‌دار معلول و بانوی ورزشکار ایرانی، همواره مورد تحسین و تمجید جهانیان است و هرکجا که در بازی‌های آسیایی یا المپیکی، موفق به کسب مدال یا عناوین برتر نمی‌شدیم، خیالمان از کاروان پاراآسیایی و پاراالمپیکی‌مان راحت بود که می‌روند و عنوان کسب می‌کنند و دلمان را شاد.
آقای سرمربی! این‌بار که به ذهنتان رسید با معلولان شوخی کنید، این افتخارات را مرور کنید؛ قطعا سکوت خواهید کرد.