این روز‌ها که بوی شهادت شــاه تـــوس می‌آید؛ سرچشمه‌های عشق به امام‌رضا (ع) از هر گوشه ایران‌زمین جاری شده تا سیل ارادتشان به کیلومتر‌ها آن‌سوتر برسد. جایی که بهشت خدا در زمین است و ملکوتیان را به سجده واداشته است.
عاشقانی که چند کیلومتر مسافت را به عشق زیارت بارگاه منور رضوی در سرما و گرما طی می‌کنند تا با جسمی خسته، اما دلی سرشار از امید و آرزو در بارگاه امام مهربانی‌ها حاضر شوند و حاجت خود را از ضامن آهو بخواهند.
چه سختی‌هایی که در این مسیر به عشق امام‌هشتم (ع) آسان می‌شوند و چه دلتنگی‌هایی که با دیدن گنبد یار به پایان می‌رسند. کسانی که گام در این مسیر می‌گذارند هر کدام حاجتی در دل دارند و سختی راه برایشان شیرین است و حتی عده‌ای ترجیح می‌دهند پای برهنه در این مسیر حرکت کنند. اما به راستی چرا پای پیاده؟! در بیان ائمه (ع) درباره زیارت حرم امام‌حسین (ع) و امام‌رضا (ع) با پای پیاده تصریح شده است و درباره سایر ائمه (ع) توصیه کلی وجود دارد.
حال آنکه این حرکت نمادین ارزش ذاتی فراوانی دارد. یعنی پیاده‌روی تنها کسب آمادگی جسمی نیست؛ بلکه روح انسان در جریان این پیاده‌روی تمرین می‌کند و آماده می‌شود تا با هر قدمی که برداشته می‌شود آلودگی‌هایی از روح پاک شود. برای همین است که طی این سال‌ها به آن اهمیت داده می‌شود تا این فرصت عجیب و استثنایی از دست نرود.
برای همین است که عجیب نیست اگر بگوییم این روز‌ها در راه مشهد، اصل حرف‌ها را پای آدم‌ها می‌زند؛ پا‌هایی که در این مسیر گاهی آرام و گاهی سریع رو به جلو می‌رود و قرار است زائران را به مقصد حرم امن، ولی نعمتمان برساند. پا‌هایی که رهسپار شدنشان به نیت تشرف به زیارت امام‌رضا (ع) سابقه‌ای طولانی دارد.
جدای از روایاتی که برای این زیارت از اولیای دینی نقل شده، در طول تاریخ بسیاری از بزرگان و فرمانروایان و سلاطین به زیارت امام‌رضا (ع) مشرف شدند که معروف‌تر از همه، سفر‌های زیارتی شاه‌عباس کبیر است که به نقل از مطلع‌الشمس ۳ مرتبه بنا به نذرش با پای پیاده به زیارت امام‌رضا (ع) مشرف شده‌اند است.
حتی گفته شده در یکی از سفر‌ها شیخ‌بهایی و میرداماد می‌خواستند شاه را منع کنند که پیاده رفتن موجب آزار شاه نشود که گفت استخاره می‌کنم. و، چون استخاره کرد این آیه آمد «فاخلع نعلیک فانه بالواد المقدس طوی».
شاه گفت کار مشکل‌تر شد، باید با پای برهنه بروم. علاوه‌بر چنین افرادی، بعضی از علمای قدیم نیز سعی می‌کردند سالی یک‌بار پیاده به مشهد و زیارت امام‌رضا (ع) بروند.
پیاده‌آمدنی که خلاصه می‌شود در ارادت به امام مهربانی‌ها تا بگویند، آقا با پای پیاده سختی‌های راه را به جان خریدم و این آتش عشق به ائمه‌اطهار (ع) خاموش‌شدنی نیست.