اینکه یک زن خبرنگار باشید کار چندان آسانی نیست. نزدیک به یک‌سوم زنانی که وارد این حرفه می‌شوند در همان مراحل اولیه دست‌کم یک بار به کنار گذاشتن آن خیلی جدی فکر می‌کنند. امروز می‌خواهیم ۲ تن از زنان خبرنگاری را معرفی کنیم که سعی کرده‌اند روایتگر حال بد زمینی باشند که روی آن زندگی می‌کنیم.
ترجمه ریحانه صادقی | شهرآرانیوز - اینکه یک زن خبرنگار باشید کار چندان آسانی نیست. نزدیک به یک‌سوم زنانی که وارد این حرفه می‌شوند در همان مراحل اولیه دست‌کم یک بار به کنار گذاشتن آن خیلی جدی فکر می‌کنند. اما کم هم نیستند زنانی که می‌مانند و با تلاش و جدیت سعی می‌کنند روایت‌های کهنه و روایتگری‌های غلط را به چالش بکشند و آنچه را به فراموشی سپرده شده یا نادیده گرفته شده است برجسته سازند. امروز می‌خواهیم ۲ تن از زنان خبرنگاری را معرفی کنیم که سعی کرده‌اند روایتگر حال بد زمینی باشند که روی آن زندگی می‌کنیم.
آیلین گوو (Eileen Guo)
آیلین گوو خبرنگار مستقلی است که در رسانه‌های چاپی، برخط و شنیداری فعالیت می‌کند. او هیچ وقت در یک اتاق خبر سنتی کار نکرده و هرگز به مدرسه روزنامه‌نگاری نرفته است، اما در زندگی حرفه‌ای خود همواره توجهش را معطوف به جوامع و موضوعاتی کرده است که در حاشیه جریان‌های اصلی قرار داشته‌اند. آیلین که به هیچ عنوان با متزلزل ساختن رویه‌های معمول و ایجاد تحول غریبه نیست، وقتی تصمیم گرفت به موضوع قاچاق در حوزه محیط زیست بپردازد، توانست تحولی در چهارچوب‌های گفتگو درباره این موضوع، و به طور کلی، تجارت بازار سیاه ایجاد کند. وقتی به تجارت بازار سیاه فکر می‌کنید، احتمالا موضوعاتی مانند مواد مخدر، قاچاق انسان و اسلحه چیز‌هایی هستند که به ذهنتان می‌آیند، اما آیلین تمرکزش را روی چهارمین کالای سودآور بازار سیاه قرار داد: چوب بلسان بنفش، نوعی چوب جنگلی استوایی که بیشتر برای ساخت آلات موسیقی و مبلمان استفاده می‌شود.
آیلین در گزارشی که برای نشنال‌جیوگرافیک تهیه کرد، تأثیر مخرب قاچاق چوب در گواتمالا را به‌خوبی به تصویر می‌کشد. با بیش از ۵/۱ میلیون مخاطب علاقه‌مند (بله، درست خواندید!) فقط در پلتفرم Apple News، این گزارش نه‌تن‌ها از یک بحران زیست‌محیطی پرده برداشت، بلکه زمینه‌ساز تغییر نحوه روایتگری در کشوری شد که چنین گزارش‌هایی به‌ندرت در آن انجام و دیده می‌شوند.
نادیا شیرا کوئن (Nadia Shira Cohen)
عکاس خبری مستقل، نادیا شیرا کوئن، همیشه می‌دانست دلش می‌خواهد یک عکاس شود. نادیا در پانزده‌سالگی اولین دوربینش را هدیه گرفت و درست در همان زمان بود که متوجه شد به سرطان مبتلاست. نادیا شروع کرد به ثبت پرتره‌هایی از خودش برای به تصویر کشیدن سیر تحولات جسمانی و احساسی ایجادشده در خود در دوره بیماری. او هم‌چنین از بیماران بخش تومورشناسی که همراه او در بیمارستان مس‌جنرال در شهر بوستون بستری بودند عکاسی می‌کرد. سال‌ها گذشت و اکنون کار‌های او در سطح بین‌المللی شناخته‌شده و مطرح‌اند.
در آپریل سال ۲۰۱۹ نادیا به همراه همکارش در IWMF (بنیاد بین‌المللی رسانه زنان)، نینا استروکلیچ، گزارشی زیست‌محیطی درباره شبه‌جزیره یوکاتان با عنوان «عداوت باورنکردنی بین زنبورداران و منونایت‌ها (فرقه‌ای از مسیحیان) در مکزیک» تهیه کرد که در نشنال‌جیوگرافیک منتشر شد. این گزارش آن‌قدر اثرگذار بود که رئیس‌جمهور مکزیک، آندرس مانوئل لوپز اوبرادور، روز پس از انتشار آن به کامپچه (یکی از ایالت‌های مکزیک) رفت و بیانیه‌ای رسمی و عمومی در پاسخ به آن منتشر کرد.
نادیا برای این گزارش، جایزه نفر دوم را در بخش محیط زیست مسابقه عکاسی ورلد پرس فوتو (World Press Photo – بنیاد مستقل و غیرانتفاعی برگزارکننده معتبرترین و بزرگ‌ترین مسابقه سالانه عکس خبری) دریافت کرد. موفقیت‌های او به همین‌جا ختم نشد: این گزارش جایزه بنیاد ایو روشه (جایزه‌ای که این شرکت آرایشی بهداشتی از سال ۲۰۱۶ با هدف جلب توجه به کره زمین و تنوع زیستی آن به عکاسان اهدا می‌کند) را نیز برای نادیا به ارمغان آورد. نادیا یکی از فینالیست‌های صندوق یادمان یوجین اسمیت (عکاس و خبرنگار مشهور آمریکایی) شد و جایزه لیونین را نیز برای فعالیت مداوم روی همین پروژه دریافت کرد.
منبع:
بنیاد بین‌المللی رسانه زنان (IWMF)