گروه ورزش/شهرآرانیوز، برادران نائینی در والیبال ایران شاخص هستند. سه برادر این خانواده بازیکنان تیم ملی بودند و کارت مربیگری بین المللی گرفتند، اما آبشان با فدراسیون‌های دور و نزدیک به جوی نرفت. اکبر نائینی که در استرالیا زندگی می‌کند، بی محابا می‌نویسد و بی محابا سخن می‌گوید. اما اصغر که پاسوری تیزچنگ در سطح آسیا بود با اینکه خارج از گود قرار دارد، حرف هایش را بدون داد و فریاد می‌زند. او می‌گوید: در بازی‌های المپیک تنها آلکنو نیست که باید پاسخگو باشد. وقتی آدم‌های ضعیفی در این تشکیلات باشند، خواهی یا نخواهی در روند کار مربیان هم تاثیر می‌گذارند. متاسفانه در والیبال ما در اثر سوءبرخورد‌ها پاسور‌های ما ناچار می‌شوند که عطای ماندن را به لقایش ببخشند. خود من در ۳۱ سالگی و در اوج ناچار به کناره گیری شدم و اکنون که نوبت سعید معروف شده است، معتقدم که او می‌تواند چند سال دیگر در تیم ملی بازی کند و پاس بدهد. پس به جای معروف آدم‌های ضعیف را کنار بگذاریم.
نائینی درباره پاسور‌های جانشین و جوان می‌گوید: سال‌ها پیش گفته ام که باید به فکر پشتوانه سازی باشیم و این یک پروسه زمانبر است. پاسور‌ها اصولا با توپ کار دارند و در هر تمرین باید ۵۰۰ بار به توپ پنجه بزنند. طریقه پاس دادن را بیاموزند، کلیشه‌ای و ماشینی پاس ندهند. خلاقیت را که از پاسور‌ها بگیرند، تبدیل به ماشین می‌شوند.
او در پایان می گوید: به اعتقاد من پاسور‌های ژاپن هنوز هم بهترین‌های جهان هستند. در این برهه که همه نسبت به آینده والیبال نگران هستند، پیشنهاد بازگشت سعید معروف را می‌دهم و تاکید می‌کنم که کلاس‌های آموزش پاسوری را با حضور پاسور‌های سابق تیم ملی دایر کنیم و به ویژه در رده‌های سنی جوانان و نوجوانان از تجربیات معروف، امیرحسینی و ... استفاده کنیم. خود من بار‌ها اعلام آمادگی کردم، اما انگار که ما اصلا از خانواده والیبال نبوده ایم