به گزارش شهرآرانیوز؛ مجله کیهان ورزشی در اردیبهشت ۱۳۵۲ و در صفحه ۴۶ گزارشی به قلم منوچهر نقافی منتشر کرده است که به مصاحبه با ورزشکار کهن‌سال خراسانی اختصاص دارد. در این گزارش‌مصاحبه، نقافی به راز‌های سلامت «باقر خورشیدی»، کوهنورد هفتادونه‌ساله مشهدی، و خاطرات ناب او از سال‌ها هم‌جواری با طبیعت سخن گفته است. در ادامه بخش‌هایی از این گزارش را از نظر خواهید گذراند:
درحالی‌که امروزه بیشتر جوانان حتی حاضر نیستند چند قدم پیاده راه بروند و پنجاه‌سالگی را دوران بازنشستگی می‌دانند، این مرد در آستانه هشتادسالگی قله‌های علم‌کوه و دماوند را فتح کرده است و می‌گوید تا وقتی زنده هستم بلندترین قله‌ها را زیر پا خواهم گذاشت.
«باقر خورشیدی» که هفتادونه‌ساله و مربی کوهنوردی مشهد است، تاکنون بیش از ۹۰ بار به ارتفاعات ایران صعود کرده و سال قبل ششمین‌بار قله دماوند را فتح کرد و تصمیم دارد امسال هم به قله مذکور و علم‌کوه صعود کند. خورشیدی از ۵۲ سال قبل کوهنوردی را آغاز کرده است و هنوز هم با وجود کهولت سن از نیروی بدنی خوبی برخوردار است. او که هرگز سیگار نکشیده است، رمز سلامتی‌اش را در کوهنوردی می‌داند و می‌گوید من هربار که بر فراز قله‌ای می‌رسم، بی‌اختیار احساس شادابی و نشاط می‌کنم و مانند بچه‌های کوچک ذوق‌زده می‌شوم.
باقر خورشیدی ۹ فرزند دارد که بزرگ‌ترین آن‌ها پسر سی‌وپنج‌ساله اوست که گاهی همراه پدر و ۲ خواهر بیست‌ویک و شانزده‌ساله‌اش به کوهنوردی می‌رود. خورشیدی از عمر طولانی ورزشی‌اش خاطرات تلخ و شیرینی دارد. می‌گوید چند سال پیش که از دیوار سنگی ۱۵۰ متری «اخلومد» بدون طناب صعود می‌کردم، بین راه سنگی از زیر پایم در رفت و راه پیشروی و پایین‌آمدنم بسته شد. ۲ ساعت تمام درحالی‌که مرگ جلو چشمانم می‌رقصید، خودم را با دشواری و زحمت زیاد در همان‌جا نگه داشتم تا اینکه بمبئی‌چی، از کوهنوردان معروف، به قریه مجاور رفت و پس از تهیه طناب مرا نجات داد. یک‌بار هم در صعود به علم‌کوه یکی از همراهانم به‌نام «سروقد» درحال سقوط بود، ولی من به زحمت توانستم او را نجات دهم.
کوهنورد کهنه‌سال شهر ما جالب‌ترین خاطره‌ای که به‌یاد دارد، به سال ۱۳۳۹ مربوط است که وی به‌اتفاق چند نفر از کوهنوردان به توچال صعود کرده بود و آنجا به دختربچه هشت‌ساله‌ای برخورده که با برادرش تا ارتفاع ۳۸۰۰ متری بالا آمده بود. خورشیدی می‌گوید چنان از دیدن این منظره به شوق آمدم که بی‌اختیار دخترک را بوسیدم و مدالی را که همراه داشتم، به سینه‌اش زدم و هنوز هم آرزویم این است که روزی بتوانم بچه‌هایی با این سن‌وسال را در این رشته از ورزش تربیت کنم. وقتی از خورشیدی سؤال شد تا چند سال دیگر می‌خواهد کوهنوردی کند، جواب داد نمی‌دانم تا چند سال دیگر، ولی تا وقتی که زنده هستم، مرتفع‌ترین کوه‌ها را زیر پا خواهم گذاشت. اما چون رفت‌وآمد و صعود به قله‌ها هزینه زیادی دارد، در طول سال نمی‌توانم صعود‌های متعددی انجام دهم.
خورشیدی تاکنون ۱۵۰ کوهنورد تربیت کرده است و آقایان گیلان‌پور، اجل و رحم‌دل را مربیان خود می‌داند.