به گزارش شهرآرانیوز، بدون‌شک مرتضی مهرزاد یکی از استثنایی‌ترین ورزشکاران دنیا‌ست که در پاراالمپیک توکیو یک بار دیگر این مسئله را نشان داد. رکورد جالب‌توجه درباره این ملی‌پوش والیبال‌نشسته این است که او هیچ رویدادی را بدون مدال تمام نکرده و تمام مدال‌هایی که تا‌به‌امروز به دست آورده، به رنگ طلا بوده است، نه نقره یا برنز. آخرین مدال مرتضی مهرزاد با تیم ملی والیبال‌نشسته ایران از حضور در بازی‌های اخیر پاراالمپیک توکیو به دست آمد. او تأکید دارد که تا یک سال آینده ۴ طلای دیگر را تصاحب خواهد کرد.
سال ۹۴ برای اولین بار وارد ترکیب تیم ملی شدم. تقریبا برای تمام رقابت‌های رسمی آسیایی و جهانی در ترکیب تیم ملی قرار گرفتم و همه آن‌ها را با قهرمانی تمام کردم.
نه؛ ۸ مدال با تیم ملی والیبال‌نشسته گرفتم که همه طلا هستند. البته ۲ نفر از هم‌تیمی‌هایم (مهدی بابادی‌وند و حسین گلستانی) هم وضعیتی مشابه من دارند.
متأسفانه همین‌طور است. واقعا می‌گویم متأسفانه، چون این شرایط را دوست ندارم. بار‌ها گفته‌ام از اینکه در کانون توجهات هستم، خیلی راضی نیستم. از نظر تجربه، فنی، موفقیت و حتی اخلاقی پایین‌تر از هم‌تیمی‌هایم هستم؛ اما گاهی توجه به من خیلی بیشتر است. شاید این مسئله به‌خاطر قد بلندم است، اما این حجم توجه خوب نیست و بابت آن اذیت می‌شوم.
طبیعی است که کل زندگی‌ام را تحت‌تأثیر قرار داده است. به‌همان‌اندازه که برایم در والیبال‌نشسته خوب است، در زندگی غیرورزشی مشکل‌ساز است. به‌خاطر قدم خیلی‌جا‌ها نمی‌روم، سوار هر ماشینی نمی‌شوم، برای خرید عادی لباس و کفش مشکل دارم و.... همه‌نوع پوشاک به‌صورت استاندارد در بازار و مغازه‌ها وجود دارد که هیچ‌یک برای من نیست؛ چون قدم استاندارد نیست.
والیبال‌نشسته انتخاب من نبود که حالا بابت آن پشیمان باشم. سال۸۸ در یک برنامه تلویزیونی شرکت کردم (ماه عسل)، یکی از افرادی که در تیم والیبال‌نشسته چالوس بود، برنامه را دیده بود. بعد از آن به سراغم آمد و من را به حضور در این رشته و فعالیت در آن ترغیب کرد.
تصمیم‌گیری در‌این‌زمینه فقط با من نیست. مربیان و مسئولان تعیین‌کننده بخشی از آن هستند. به من باشد، فعلا به جدایی و خداحافظی فکر نمی‌کنم؛ به‌ویژه که حداقل در والیبال‌نشسته سن‌و‌سال خیلی تعیین‌کننده نیست. تیم ما بازیکنانی دارد که ۴۲ یا ۴۳ساله هستند. تیم بوسنی بازیکنی با بیش از ۵۰سال سن دارد؛ بنابراین من که سی‌وسه‌چهارساله هستم، می‌توانم فعلا بازی کنم اگر آمادگی‌ام را حفظ کنم و مربیان هم بخواهند.
این درد همیشگی ماست. تمام دنیا بازیکنان والیبال‌نشسته ایران را می‌شناسند. خیلی از کشور‌ها از ما الگو می‌گیرند. بازیکنان آن‌ها از دیدن بازیکنان ایران ذوق‌زده می‌شوند. فکر می‌کنم پرافتخارترین ورزش ایران، والیبال‌نشسته باشد که ۳ طلا و ۲ نقره پاراالمپیک را دارد. برخی از بازیکنان ما زبانزد هستند. با همه این‌ها، باید بابت هفتمین قهرمانی پاداش نصفه‌نیمه بگیریم. این انصاف نیست.
کمیته ملی پاراالمپیک تا پیش‌از‌این بازی‌های پاراالمپیک به ما حقوق می‌دهد که بلافاصله بعد از اتمام بازی‌ها قطع می‌شود. مبلغ این حقوق برای بازی‌های توکیو ۵میلیون و ۴۰۰هزار تومان بود. تنها «حقوق ثابت» من و خیلی از ورزشکاران، دریافتی است که از صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان داریم. خنده‌دار است که من با ۸طلای آسیایی و جهانی و پاراالمپیک، حقوق ۷۴۹هزار‌تومانی از این صندوق می‌گیرم.