مهرزاد، ستاره‌ای از ماه عسل تا تیم ملی والیبال نشسته ایران

به گزارش شهرآرانیوز؛ سال ۱۳۸۸ وقتی میهمان برنامه ماه عسل شد و رودروی احسان علیخانی نشست، از خودش گفت و مشکلاتی که با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند. مشکلاتی که بخشی معیشتی بود و بخشی دیگر مسائلی مثل نبود کفش و لباس مناسب. مشکل اصلی، اما این چیز‌ها نبود. لحنش، صدایش، تن ادای کلماتش و چهره‌ای که هنگام حرف زدن بیشتر زمین را می‌پایید، همگی از یک مشکل بزرگ‌تر حرف می‌زدند؛ از انزوایی که به دلیل شرایط فیزیکی متفاوتی که دارد دچارش شده و کنج عزلتی که برای خودش برگزیده بود. قد و قواره بلند و دست و پای کشیده اش او را از دیگران متمایز می‌کرد و بزرگ‌ترین دلیل مرتضی مهرزاد برای این بود که خودش را از دیگران جدا کند.

مرتضی مهرزاد در همان برنامه از این گفت که آرزو دارد علی کریمی را ببیند. کریمی هم به محض شنیدن این خواسته ترتیب ملاقات با او را داد و عکس‌های شان هم خیلی زود در فضای مجازی دست به دست شد.

حالا، اما مرتضی مهرزاد را بیشتر از اینکه با این برنامه به یاد بیاوریم، به عنوان یکی از بازیکنان اصلی تیم ملی والیبال نشسته کشورمان می‌شناسیم. همان کسی که وقتی پشت تور می‌نشیند و دستش را برای اسپک زدن بلند می‌کند، توپش چنان با قدرت و زوزه کشان در زمین حریف می‌نشیند که احدی نمی‌تواند با آن مقابله کند. او حالا مدت هاست که یکی از مهره‌های اصلی تیم ملی والیبال نشسته کشورمان است.

تیمی که پیشینه بسیار درخشانی دارد و او هم شده بخشی از قهرمانی‌ها و کسی که مدال طلا به گردنش می‌آویزد و روی بلندترین سکوی قهرمانی این رقابت‌ها می‌رود. حالا در فضای مجازی هم بسیاری از کاربران از او می‌نویسند. کاربری نوشته است: «یک بار در یکی از مصاحبه هاش گفته بود: مردم از من می‌ترسیدن، اما حالا باهام عکس می‌گیرن. با غیرتی مرتضی. طلا رو گرفتید. دم تو و رفقات و بچه‌های پارالمپیک گرم.» دیگری گفته: «مرتضی مهرزاد پسری که خونه نشین بود و خجالت می‌کشید از خونه بیرون بیاد و در یک برنامه آرزو کرد یک فوتبالیست را ببیند.

امروز تبدیل شده به کسی که یک ملت به او افتخار می‌کند و یک دنیا از او صحبت می‌کند.» شخص دیگری نوشت: «از ماه عسل برای معرفی مرتضی مهرزاد و بیرون آوردنش از گوشه افسردگی باید تشکر کرد.» در میان این واکنش‌ها کاربری هم بود که نوشت: «وقتی رشد فردی به نام مرتضی مهرزاد را از ماه عسل تا تیم ملی والیبال نشسته می‌بینم، به داشتن چنین استعداد‌هایی می‌بالم و ناراحتم از هزاران مهرزاد کشف نشده که در چرخه معیوب استعدادیابی و استعدادپروری نادیده گرفته می‌شوند.»