به گزارش شهرآرانیوز، در بین شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی تاریخ معاصر ایران شهیدمدرس ازاشخاص کم‌نظیری است که همچنان آرا و اندیشه‌هایش در سپهر سیاسی، حقوقی و اجتماعی جمهوری اسلامی درخشان و بر رهبران نهضت و انقلاب اسلامی اثرگذار بوده و هست.
مهدی ابراهیمی، فعال فرهنگی در این زمینه توضیح می‌دهد: در دوران غبارآلود سیاسی پایان قاجاریه و آغاز پهلوی، شکل‌گیری استبداد رضاخانی و دین‌ستیزی، استعمار انگلیسی، سیاست‌های نابهنجار روس تزاری و زمزمه‌های مدرنیته غربی او بر «دیانت ما، عین سیاست» است، تأکید و ادبیات سیاسی و اجتماعی ایران را متحول کرد.
شهید سیدحسن مدرس «شریعت‌مداری» و «سیاست‌مداری» را در دورانی با سیره علمی و عملی بسط داد که برخی از متفکران آن عصر، «دین‌داری» و «سیاست‌مداری» را جمع‌شدنی نمی‌دانستند و دسته‌ای دیگر با نیت دلسوزی برای شریعت، قصد داشتند ساحت دین و قداست دین‌داران را از پدرسوخته‌بازی سیاست ماکیاولی بر حذر دارند.
شخصیت چندبعدی شهیدمدرس را نمی‌شود هرسال فقط در یادداشت‌ها، مقالات، کنگره‌های علمی و... بیان کرد که البته واجب و لازم است، اما به نظر می‌رسد امور فرهنگی و هنری مجلس شورای اسلامی در سال‌های اخیر در تولید آثار فرهنگی و هنری نسبت به نماینده تراز تمدن ایرانی و اسلامی کم‌کاری و کم‌لطفی کرده است.
تعداد آثار هنری تولیدشده برای این شخصیت دراماتیک قرن اخیر به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد. به‌جز آثار ماندگار هنری که هادی اسلامی، خسرو شکیبایی و حسین محجوب در آن نقش‌آفرینی کردند، و چند تئاتر محدود، در دهه اخیر اثر دیگری برای مدرس تولید نشده است و نسل جدید فقط با گرامیداشت دهم آذر اگر مخاطب رسانه‌های رسمی باشند، چیزی از او می‌بینند یا می‌شنوند.
روزگاری هم عکس او را دهه‌شصتی‌ها روی اسکناس ده‌تومانی می‌دیدند که همان نیز حذف شده است. ابعاد شخصیتی او را فقط می‌توان به زبان هنر برای نسل جوان و برای کسانی که در هر جایی از کشور قصد نمایندگی مردم را در شورا‌های مختلف دارند، شناساند. شهید سیدمدرس به یقین ایرانی‌ترین و اسلامی‌ترین شخصیتی است که می‌تواند معیار و الگوی نمایندگان مردمی و انقلابی باشد.
مدرس فقط پایه‌گذار اندیشه سیاست عین دیانت نیست. یکی از ابعاد اجتماعی او پایه‌گذاری سلامت اجتماعی است؛ تربیت پزشک، تأمین اجتماعی و تأمین مالی پزشکان و معلمان.
مدرس فرزند خود را برای خواندن پزشکی به فرانسه فرستاد، طرح تأمین اجتماعی یعنی هزینه طبابت و بهداشت مردم را توسط دولت ارائه داد و بخشی از حقوقش را برای ساخت بیمارستان اهدا کرد.
در سال ۱۳۰۱ وقتی طرح قانون استخدام ارائه شد، الحاقیه‌ای مبنی بر ایرانی‌بودن پارچه لباس کارکنان دولت را ارائه داد. بعد دربرابر برخی چالش‌های داخلی مجلس اظهار امیدواری کرد که آقایان وکلا هم به‌تدریج امتعه (غذا) و البسه ایرانی (تولید ایران) را بپوشند و تأکید می‌کرد هرکس ایرانی است و طالب این است که باید مملکت ترقی کند، باید صاحب این عقیده باشد.
یکی از اطرافیان آیت‌ا... مدرس گفت: آقا! این درست نیست که شما موضوع‌های مهم سیاسی مملکت را برای امثال مشهدی عبدالکریم بقال بگویید.
آیت‌ا... گفت: این‌ها موکلان من هستند و باید بدانند من در مجلس چه می‌کنم.
«روزی که ساختن آسیاب، حمام و کاروان‌سرای «اسفه» را شروع کردم، قرار گذاشتم از ۵ رأس الاغ و ۲ قاطر و یک اسب گاری، روزی بیش از ۷ ساعت کار نکشند؛ ۴ ساعت صبح و ۳ ساعت بعدازظهر. بار آن‌ها بیش از ۱۵ من نباشد، هرشب به هرکدام ۱۰ سیر جو همراه با علف تازه بدهند، کسی به آن‌ها چوب نزند و درون پالانشان را که با پشت آن‌ها تماس دارد، نمد بدوزند که نرم و گرم باشد و پوست آن‌ها را نیازارد.»
شهیدمدرس سرمایه‌گذاری‌نکردن در ایران و درنتیجه خروج سرمایه از ایران را چندین‌بار تذکر داده است. او دلیل این موضوع را امنیت‌نداشتن سرمایه، همکاری‌نکردن دولت با سرمایه‌گذاران وطنی، تحمیل مالیات‌های سنگین، نبود عرق ملی برای خرید کالای ایرانی و نرخ اندک بهره‌دهی تولید و مشکلات دیگر می‌دانست.
او می‌گفت: دلیل اینکه ما عقب‌افتاده‌ایم، همین است که پول‌دار‌های ما پول خودشان را در بانک‌های خارجه می‌گذارند. از این جهت ما از پول (انباشت سرمایه) عقب افتاده‌ایم.
«خصوصا وظیفه اهل ایران بر جلب علم از هر کجا بوده است و در اخبار هم ذکر شده است اگر در آسمان هم علمی باشد، آن‌ها جلب می‌نمایند. این از صفات خاصه ایرانی‌هاست که هر جای دنیا هر علمی هست، جلب می‌کنند، به‌واسطه اینکه این علم متعلق به معاش و زندگانی است.»
بدون‌شک در همین چند جمله نمی‌توان به همه ابعاد شخصیت سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و علمی شهیدمدرس پرداخت. اختصاص روزی برای شهیدمدرس فقط روزی برای گزارش عملکرد مجلس شورای اسلامی نیست؛ روزی است که باید الگو‌های جوان ایرانی به زبان امروزی بازتولید، و عملکرد‌ها با الگو‌ها و معیار‌های تمدن ایرانی‌اسلامی تطبیق داده شود.
تحقق جهان‌شهر مبتنی بر الگوی پیشرفت ایرانی‌اسلامی بیش از پیش نیازمند الگو‌های انسانی در مدار پیشرفت پایدار است.