به گزارش شهرآرانیوز - کتاب «فاطمه (س) از نگاه علی (ع)»، نوشته محمد محمدیان و روایت زندگی حضرت زهرا (س) از نگاه امیرالمومنین (ع) است.
نویسنده در بخشی از مقدمه می‌نویسد: «براى ترسیم چهره ملکوتى دخت رسول خدا (ص) و تبیین ابعاد شخصیت بی نظیر زهراى اطهر (س) کسى بهتر از امیرالمومنین (ع) نمی‌تواند لب به سخن بگشاید. امیرالمومنین (ع) از عمق ایمان و صفاى دل فاطمه (س) خبر داشت و اوج گرفتن وى را در آسمان معرفت شاهد بود و از تلاطم امواج محبت در سینه دریایى زهرا حکایت‌ها داشت. امیرالمومنین (ع) عظمت روح زهرا را می‌شناخت و تعظیم ملائکه بزرگ الهى را در برابر استوارى و صلابت وی مشاهده کرده بود و بر خود می بالید که همسرى همچون زهرا دارد.»
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «یکی از حقوق حتمی فرزندان که برعهده والدین است، انتخاب نام زیبا برای آنان است. در کلمات رسول خدا (ص) و ائمه معصومین (ع) تاکید فراوانی بر این حق فرزندان شده است، تاآنجاکه این حق را در کنار حق تعلیم و تربیت و حق ازدواج قرار داده اند...
«فطم» در لغت به معنای بریدن و قطع شدن است. به کودکی که از شیر گرفته می‌شود، فطیم می‌گویند. در ترک عادت نیز از این کلمه استفاده می‌شود که به دلیل فاصله گرفتن از عادت و قطع نمودن آن است، بنابراین معنای لغوی فاطمه، بریده شدن و جدایی و منقطع گشتن است. اما از چه چیزی بریده و منقطع گشته است، نیاز به توضیح دارد که در کلمات معصومین (ع) به این سوال در سطوح مختلفی پاسخ داده شده است.
در حدیثی، به بریده شدن حضرت فاطمه (س) و فرزندانش از آتش جهنم اشاره و در احادیث دیگر به بریده شدن از شر و بدی تاکید شده است. امام صادق (ع) به یونس فرمود: آیا می‌دانی چرا فاطمه، فاطمه نامیده شده است؟ عرض کرد: شما دلیل آن را بفرمایید. حضرت فرمود: «فطمت من الشر»؛ برای اینکه از شر بریده شده و در بعضی از روایات، به بریده شدن دست مردم از معرفت آن بزرگوار اشاره شده است. امام صادق (ع) فرمودند: و فاطمه، فاطمه نامیده شد؛ برای اینکه مردم از شناخت وی ناتوانند.
حضرت فاطمه (س) نام‌های دیگری نیز دارند که هرکدام از آن‌ها نشانگر جهتی از شخصیت آن بزرگوار بوده و ما را به جهتی از فضایل وی راهنمایی می‌کند.
جابر از امام صادق (ع) دلیل نامیده شدن حضرت فاطمه (س) به زهرا را پرسید. حضرت فرمودند: «خداوند بزرگ او را از نور و عظمت خویش آفرید. هنگامی که نور وجود فاطمه (س) درخشیدن گرفت، آسمان‌ها و زمین با نور وی روشن شدند و دیدگان ملائکه خیره گشت. تمامی ملائکه در برابر خداوند به سجده افتادند و عرضه داشتند: معبود ما و مولای ما! این چه نوری است که این چنین تابان است و درخشندگی دارد؟»