به گزارش شهرآرانیوز؛ در معرفی این کتاب آمده است؛ «سید پیمان حقیقت‌طلب»، «محسن شهرابی فراهانی» و «حسین شیرازی» در این سفر شخصی به پژوهش درباره جغرافیا، فرهنگ‌ها و خرده‌فرهنگ‌ها و اقتصاد جاری در کشور افغانستان از دیدگاه خود پرداخته‌اند.
این سفرنامه از شهر مشهد آغاز شده و به هرات و کابل می‌رسد. نویسندگان که به تجمیع یادداشت‌های خود در قالب اول‌شخص مفرد پرداخته‌اند بر آن‌اند تا فارغ از تعاملات سیاسی و فرهنگی دو کشور در میان مردم عادی این کشور به سوالات شخصی خود پاسخ دهند؛ در واقع تلاش دارند تصویری بدون سانسور از مشابهت‌ها و تفاوت‌های دو کشور ایران و افغانستان را به نمایش بگذارند.
اعضای گروه دیاران که ماموریت خود را تغییر نگرش نسبت به مهاجران در جامعه ایران و مطالعه آسیب‌شناختی قوانین مربوط به مهاجران در ایران می‌دانند از آداب، پوشاک، خوراک، وضعیت زنان، ایرانیان ساکن افغانستان، سرگذشت و سرنوشت مهاجرانی که به افغانستان بازگشته‌اند نوشته‌اند.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: از همان ابتدای کار، گاهی طرف‌های گفت‌وگویمان به یک نکته طلایی اشاره می‌کردند: شما که دارید در این موضوع تلاش می‌کنید، خودتان تا به حال افغانستان رفته‌اید؟ شما دارید درمورد مهاجران در ایران کار می‌کنید و ۹۵ درصد از آن‌ها اهل افغانستان به شمار می‌آیند. خودتان تا به حال آن کشور را دیده‌اید؟ آیا می‌دانید که مهاجران افغانستانی داخل ایران با مردم خود افغانستان چه تفاوت‌هایی دارند؟
در بخشی دیگر آمده است: آرامگاه خواجه عبدالله در انتهای صحنی بزرگ زیر ضریح بزرگ سبزرنگی در جوار درختی کهنسال قرار دارد. این صحن نیز به امر شاهرخ میرزا و گوهرشاد بیگم برپا شده است. کاشی‌های عصر تیموری شکسته بسته و ریخته نریخته، قصد دل‌کندن از صحن خواجه را ندارند. بر مزار پیرهرات ضریح بزرگ سبزرنگی هست همچون یک خانه تمام‌سبز که به میله‌هایش دخیل بسته‌اند.
این کتاب اگرچه در ۵۴ فصل نگاشته شده است و مخاطبان خود را به سفری کم‌هزینه به دل ابنیه و خیابان و رستوران‌های کشوری دیگر می‌برد اما همچون یک دانشنامه فهرستی از کتاب‌های موجود درباره افغانستان را هم به مخاطبان خود پیشنهاد کرده است تا آنان با مطالعه بیشتر به تفسیر دقیق‌تری از تاریخ کشور افغانستان بپردازند.
به گفته ناشر بخشی از درآمد حاصل از فروش این کتاب صرف آموزش کودکان مهاجر در ایران می‌شود.
منبع: ایسنا