به گزارش شهرآرانیوز؛ در جست وجو به دنبال آنچه انسان‌ها را منحصربه فرد می‌کند، بیشتر خودمان را با نزدیک‌ترین خویشاوندانمان، یعنی کپی‌های بزرگ، مقایسه می‌کنیم، اما در زمینه درک توانایی انسان‌ها از نظر زبان، دانشمندان این سرنخ‌های هیجان انگیز را در گونه‌های دورتری پیدا می‌کنند.
زبان انسان با استعداد چشمگیر او برای یادگیری صدا ممکن می‌شود. نوزادان صدا‌ها و کلمات را می‌شنوند، آن‌ها را به ذهن می‌سپارند و سپس سعی می‌کنند آن صدا‌ها را تولید کنند و این توانایی با افزایش سن بهتر می‌شود.
بیشتر حیوانات نمی‌توانند تقلید صدا‌ها را یاد بگیرند. اگرچه نخستی‌های غیرانسان می‌توانند یاد بگیرند که چگونه صداسازی‌های ذاتی را به روش‌های جدیدی به کار ببرند، توانایی مشابهی در زمینه یادگیری صدا‌های جدید ندارند. جالب اینکه تعداد کمی از گونه‌های پستاندار دورتر ازجمله دلفین‌ها و خفاش‌ها این توانایی را دارند، اما در میان جانوران یادگیرنده صدا در سراسر شاخه‌های درخت زندگی، چشمگیرترین آن‌ها پرندگان هستند.
طوطی‌ها و پرندگان آوازخوان و مگس مرغ‌ها همه صدا‌های جدید را یاد می‌گیرند. صدا‌ها و آواز‌های برخی گونه‌ها در این گروه‌ها به نظر می‌رسد تشابهات بیشتری با زبان انسانی داشته باشد. ازجمله این شباهت ها، انتقال عمدی اطلاعات و استفاده از اشکال ساده برخی عناصر زبان انسانی مانند واج شناسی، معناشناسی و نحو است. این شباهت‌ها عمیق‌تر هم می‌شود؛ ساختار‌های مغزی مشابهی که گونه‌های بدون قدرت یادگیری صدا آن را ندارند.
جولیا هایلند برونو، دانشمند رفتارشناسی حیوانات از دانشگاه کلمبیا، جنبه‌های اجتماعی یادگیری آواز را در فنچ‌های راه راه مطالعه می‌کند. وی می‌گوید این شباهت‌ها موجب انفجاری از پژوهش‌ها در دهه‌های گذشته شده است. او می‌افزاید: «بسیاری از افراد زبان انسان و آواز پرندگان را به هم تشبیه کرده اند.» هایلند برونو فنچ‌های راه راه را مطالعه می‌کند؛ زیرا آن‌ها از بیشتر پرندگان مهاجر اجتماعی‌تر هستند. آن‌ها دوست دارند در گروه‌های کوچکی سفر کنند، ولی گاهی به شکل گروه‌های بزرگ تری گرد هم می‌آیند.
هایلند برونو، نویسنده مقاله فرهنگ و یادگیری، آواز پرنده را با زبان انسان مقایسه می‌کند. برونو می‌گوید: «به این مسئله علاقه مندم که آن‌ها چگونه آوا‌هایی را که به طور فرهنگی در این گروه‌ها منتقل می‌شود، یاد می‌گیرند.» هم آواز پرندگان و هم زبان از طریق یادگیری شفاهی به دقت به نسل‌های بعد منتقل می‌شود. جمعیت‌های دوردست از یک گونه پرنده می‌توانند در طول زمان تغییرات کوچکی در آواز‌های خود ایجاد کنند که درنهایت به ایجاد گویش جدیدی منجر می‌شود.