سیدمحمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز؛ «عاقبت به خیر بشی.» این جمله را از بچگی زیاده شنیده ام و همیشه به معنای آن فکر کرده ام. اینکه عاقبت به خیرشدن چگونه است و دقیقا چه اتفاقی باید بیفتد که ما بتوانیم بگوییم فلانی عاقبت به خیر شد. این روز‌ها که مشهد روی شانه‌های خودش شهید دارد و حرم مطهررضوی میزبان شهید اصلانی و شهید دارایی است، وقتی به سرگذشت این دو مرد نگاه می‌کنم، تازه «عاقبت به خیری» برایم معنا پیدا می‌کند.
وقتی شهید دارایی راه همکار و رفیقش، شهید اصلانی، را رفت، چند ویدئو از حرف‌های او را دیدم که مدام بر یک نکته تأکید می‌کرد؛ «مردم». آن‌ها همه زندگی شان را وقف مردم کرده بودند؛ مردم مناطق محروم شهر، مردمی که باید از آن‌ها دست گیری کرد، مردمی که به حمایت نیاز داشتند و آن‌ها همه زندگی شان را وقف همین مردم کردند.
شهید «محمدصادق دارایی» متولد۱۳۷۵ در یکی از روستا‌های تربت جام بود. این طلبه جوان خدمت به مردم به ویژه ساکنان مناطق محروم شهر را در اولویت کارهایش قرار داده بود. برایش فرقی نداشت که مشهد باشد، سرخس باشد یا تربت جام؛ فقط یک چیز برایش اهمیت داشت، خدمت به خلق خدا به ویژه آن‌ها که به دست گیری نیاز دارند.
به نظر می‌رسد دیگران هم همین عقیده را دارند. اطرافیان، نزدیکان و مردمی که او را دورادور می‌شناختند هم بعد از شهادت او از این گفتند که لیاقت او جز این نبوده است. همسر شهید دارایی پس از شهادت او در دیدار با تولیت آستان قدس گفت: «این شهید بزرگوار هنوز تموم نشده و یک پسری داره که قول می‌دم جوری بزرگش کنم که راه پدرش رو ادامه بده.» حالا حرم دو شهید رمضان دارد؛ شهدایی که فخر این شهر هستند.
مادر شهید دارایی در مراسم تشییع پیکر جوان رشیدش گفت: «از روزی که خدا او را به من داد، دوست داشت همین راه را برود. من افتخار می‌کنم که امروز پسرم این گونه تشییع می‌شود.» شهید دارایی نشان داد که بزرگی و شجاعت به این ربطی ندارد که دهه چند به دنیا آمده باشی؛ او دهه هفتادی بود که حالا یک ایران سوگوار اوست. «سیدابوطالب مظفری»، شاعر نام آشنای افغانستانی، در غزلی که به دو روحانی شهید حرم تقدیم کرده است، می‌گوید:
عمامه ات در هر بهار از خاک خواهد رُست
از خون تو گل می‌دهد این صحن و کاشی‌ها