ماجرای شهادت و جانبازی سه روحانی مردمی در حرم مطهر رضوی باید همچنان در مرکز توجه باشد و از زوایای گوناگون هم بررسی شود. شخصیت‌هایی چنین محترم که خودشان را وقف عام خدمت به مردم کرده بودند، باید مثل سرمشق، پیشانی نوشت صفحات دفتر زندگی ما باشند.
تکفیری‌ها که حجج اسلام اصلانی و دارایی و پاکدامن را هدف گرفتند، باید با تکثیر مردمانی از این دست روبه رو شوند که رمق تکفیر و تکفیریان را بگیرند. آنان خدمت به حاشیه را بر راحت طلبی در متن ترجیح دادند و به جهاد همت کردند. راهشان شجاعانه باید ادامه یابد. گفتیم «شجاعانه» و لازم است به این مهم هم عنایت شود که شجاعت صفتی پسندیده و شایسته احترام و ارج نهادن است.
این قدردانی را می‌توان به سان شکر نعمت دانست که نعمت افزا هم می‌شود. نعمتی که، چون در افزایش باشد، هیچ دشمنی نمی‌تواند به جز به احترام به این خاک و مردمانش نگاه کند. شجاعت احترام برانگیز است؛ در برابر دشمن راه می‌بندد و برای دوست راه می‌گشاید. این را در ماجرای به دام انداختن تروریست تکفیری در حرم دیدیم.
مردم بودند که خطر کردند و با اقدامی خطیر، تیغ تیزی را که بر جان سه نفر نشسته بود، از کار انداختند و جنایتکاری که خودش را توانمند می‌پنداشت، به لحظه‌ای بر خاک نشاندند. کلیپ‌های پخش شده به خوبی این را نشان می‌دهد. این هم نشانه خوبی است از فعال و هوشیاربودن مردم. قدر باید دانست این را. اهل قلمی از پیشکسوتان
دفاع مقدس هم به این نکته توجه می‌داد. من و خیلی از مردم، بر همین اساس می‌خواهیم کسانی که در دستگیری این تروریست بی وطن خطر کردند و خودشان را به معرکه رساندند، حتما تشویق شوند. شاید خادمی افتخاری حرم بهترین مشوق برای هوشیاری روزافزون آنان و همه ما باشد. شاید نشان شجاعت بتواند به ترویج این خصلت بایسته کمک کند.
شاید اعطای نشان شهید کاوه چنان که حمیدرضا صدوقی پیشنهاد می‌کند، این قدردانی را جاودانه کند. به هرروی، اقدامات کسانی که تروریستی از نوع تکفیری را مهار می‌کنند، شایسته قدردانی است. به این نکته ظریف توجه کنیم تا در عمل مردم را به صفات پسندیده دعوت کنیم.