اینکه شما در چه خانواده‌ای، با چه ملیتی و با چه جایگاه اجتماعی به دنیا بیایید، رابطه مستقیمی با میزان توجه رسانه‌ها به سرنوشت شما دارد. از وقتی که نوزاد کریستین رونالدو، ستاره پرتغالی جهان فوتبال، هنوز به دنیا نیامده، جان باخت و به تیتر یک رسانه‌های جهان تبدیل شد، متوجه شدم که تعداد دنبال‌کننده‌های خانواده تو در شبکه‌های اجتماعی در میزان مخابره اخبار مربوط به زندگی شخصی افراد مهم است. حتی مهم نیست که تو اسم داشته باشی، چقدر از عمرت گذشته باشد و پدر و مادرت از زندگی با تو خاطره مشترک داشته باشند یا نه! صبح روز سه‌شنبه بود که سه انفجار انتحاری جان نزدیک به سی کودک افغانستانی را در کابل گرفت؛ کودکانی که برای فراگیری علم و دانش به مدرسه رفته بودند.
آن‌ها همه امید پدر و مادرشان بودند و حضورشان برای آن‌ها غنیمت بود، اما افغانستانی بودند و در کوچه‌پس‌کوچه‌های غرب پایتخت افغانستان شکار نادانی و جهالت شدند. آن‌ها تنها نیستند؛ چند سالی است که کودکان یمن و سوریه و فلسطین هم در انفجار و انتحار جان شیرینشان را از دست می‌دهند و برای هیچ‌کس مهم نیست و هیچ رسانه‌ای آن‌ها را تیتر نمی‌کند. رسانه‌های محلی افغانستان گزارش داده‌اند که یک پدر در انفجار‌های کابل سه کودک خردسالش را از دست داده است.
چه کسی برایش اهمیت دارد که نام آن‌ها چه بود؟ شغل پدرشان چیست؟ و آن‌ها به چه گناهی با زندگی وداع کردند؟ اما خبر درگذشت نوزاد رونالدو همچنان پربازدید است. احتمالا بعضی رسانه‌های غربی در صدد یافتن پرونده پزشکی همسر رونالدو هستند تا بفهمند ایراد کار کجا بوده است، اما برایشان مهم نیست که وقتی پدران و مادران غم‌دیده افغانستانی برای تحویل جسم بی‌جان کودک ناکامشان به بیمارستان رفتند، طالبان از آن‌ها با سیلی و چماق استقبال کردند. کابل پر است از رؤیای کودکانی که رؤیا مانده است و صاحبانشان زیر خروار‌ها خاک خفته‌اند. مثل صنعا، مثل دمشق و مثل فلسطین.
انگار ما ساکنان خاورمیانه همچنان باید در بهت مرگ‌های نابهنگام بمانیم تا درگذشت نوزاد به دنیا‌نیامده یک ستاره فوتبال ارزش خبری بیشتری داشته باشد. غربی‌ها یک کار را خوب یادگرفته‌اند؛ اینکه حملات این‌چنینی را محکوم کنند، اینکه اعلام کنند ۵ میلیون کودک افغانستانی در معرض گرسنگی قرار دارند، اینکه حقوق زنان و دختران افغانستانی ماه‌هاست دارد پایمال می‌شود و باید فکری کرد! همین چند روز پیش بود که پاپ فرانسیس، رهبر کالتولیک‌های جهان، کشور‌های غربی را مخاطب قرار داد و گفت: عملکرد ما در مواجهه با پناهجویان اوکراینی و آن‌هایی که از غرب آسیا به سمت کشور‌های ما آمده بودند، نشان داد که ما نژاد پرستیم.