ماه مبارک رمضان ماهی است که خداوند منان سالی یک بار توفیق حضور در آن را به ما عنایت می‌کند. برکات فراوانی که در این ماه بر امت نازل می‌شود، از امتیازات اختصاصی این ماه است. بهره مندی از این نزولات الهی نیز نیازمند زیست متناسب با این ماه مبارک است.
ماه مبارک رمضان ماهی است برای تمرین و الگوسازی زیست مؤمنانه. در این ماه پرعظمت انسان‌ها نوعی از زندگی را تجربه می‌کنند که از جهات مختلف، زندگی انسان را ارتقا می‌دهد. این نوع زندگی را در عرصه‌های مختلف می‌توان مشاهده کرد.
در ارتباط با خالق میل انسان به سمت پروردگار عالم بیشتر است و بیش از همیشه خدا را به خود نزدیک می‌بیند و در ارتباط با دیگر انسان ها، در نزدیک بودن دل‌ها پای سفره‌های ساده افطار و کنارهم نشستن در جلسات قرآن و معارف دینی نمود پیدا می‌کند.
البته غلبه گرسنگی و تشنگی در برخی ساعات شبانه روز ما را بیشتر به یاد هم می‌اندازد که هستند انسان‌هایی که در طول سال چیزی برای خوردن و آشامیدن نمی‌یابند و گرسنه سر بر بالین می‌گذارند. در ارتباط با خودمان هم خلوت‌های نیمه شب و مناجات با پروردگار هستی به انسان کمک می‌کند که خودش را بهتر بشناسد و برای دستیابی به انسان بی نهایت برنامه ریزی کند، نه انسانی محدود.
البته جمعه پایان این ماه باعظمت که روز قدس نام گرفته است، نگاه ما را در زندگی از جامعه محدود پیرامونمان به تمدنی بزرگ و لزوم ایجاد آن در آینده متوجه می‌کند که ویژگی آن فراگیری تفکر توحیدی در همه ساحت‌های زندگی است.
پس خوب است در این ماه مبارک با توجه زندگی کنیم و خودمان را با شیوه زیست این ماه مأنوس کنیم تا در طول سال از فواید آن بهره‌مند شویم.