کمتر پدرومادری هستند که فواید چندبُعدی تحرک جسمانی در فرزند خود به‌ویژه درخصوص تناسب اندام و کارایی حرکتی در فعالیت‌های روزمره را نشناسند، اما سن شروع فعالیت بدنی و ورزش یکی از دغدغه‌های اصلی خانواده‌هاست. دراین‌راستا به‌نظر می‌رسد از دیدگاه «تحرک، منشور سلامت کودک» زندگی فعال می‌تواند از بدو تولد آغاز شود؛ هرچند این تحرک به‌صورت غیرفعال و توسط مادر باشد.
میزان فعالیت بدنی کودکان
سازمان بهداشت جهانی میزان مناسب فعالیت بدنی برای کودکان را روزانه ۶۰ دقیقه با شدت متوسط به بالا تعریف کرده است و این میزان می‌تواند تا ۲ ساعت نیز افزایش یابد. ورزش‌کردن می‌تواند سلامت روانی، سلامت جسمی و سلامت اجتماعی کودکان را رقم بزند.
سن شروع ورزش در کودکان
مدل توسعه ورزشی بلند‌مدت یکی از بهترین مدل‌های تمرینی، رقابتی و ریکاوری است. در این مدل ۳ مرحله اول از ابتدای تولد شروع می‌شود و تا حدود دوازده‌سالگی طول می‌کشد که درمجموع باعث افزایش سواد حرکتی خواهد شد؛ بنابراین سن شروع ورزش به‌معنای افزایش سواد حرکتی سن تولد است که می‌تواند غیر از نقش عملکردی، نقش سلامتی نیز داشته باشد. پایه سواد حرکتی قبل از ورود کودک به هفت سالگی رقم می‌خورد. زمانی که یک کودک از طفولیت خارج می‌شود، باید برنامه مشخصی برای فعالیت بدنی‌اش مدنظر قرار گیرد، چراکه اثربخشی تمرینات و فعالیت‌های بدنی در بازه سنی ۲ تا ۷ سال ثابت شده است. این برنامه‌ها در قالب کلاس‌های والد و کودک است و با حضور خانواده‌ها و به‌صورت بازی جریان پیدا می‌کند. در بازه سنی ۳ تا ۷ سال که قبل از ورود کودکان به مدرسه است، باید تمرینات مختلفی تعریف شود که در فضا‌هایی نظیر مهدکودک‌ها، فضا‌های باز همچون پارک‌ها یا باشگاه‌های تندرستی انجام می‌شود.
مرحله چهارم، تقریبا بین ۱۲ تا ۱۶ سالگی، مرحله اصلی تمرین است که بیشترین تغییر در قابلیت‌های آمادگی جسمانی و حرکتی رخ می‌دهد و فرد نوجوان برای رقابت آماده می‌شود. مرحله ششم، مرحله‌ای است که فرد هدف اصلی از تمرین را برای برنده‌شدن قرار می‌دهد. در بازه سنی ۷ تا ۱۲ سال کودکان می‌توانند به رشته‌های مختلف ورزشی ورود کنند؛ اما فعالیت آن‌ها نیز در قالب بازی و سرگرمی باشد که نه کاملا بازی و نه کاملا ورزش است. ۱۲ سال به بعد نیز کودکان می‌توانند به‌صورت حرفه‌ای به ورزش‌کردن بپردازند و آموزش‌های لازم به آن‌ها ارائه شود.