هرطور هم که حساب کنیم، شرایط اجتماعی اقتصادی هم که بد باشد، باز نمی‌توانیم از یاری همدیگر دست بشوییم. ما دربرابر هم مسئولیم؛ مسئولیتی کلان و همه جانبه که از یک جنبه اش هم نمی‌شود فروگذاشت. ولی اینکه دیگران چنین نمی‌کنند یا مسئولان چندان که ما فکر می‌کنیم، برای گشایش همت نمی‌کنند، مسئولیت ما را نفی نمی‌کند.
همه ما و به ویژه مسئولان محترم باید به گره گشایی، التزام داشته باشیم. این کلام راهبردی امام رضا (ع) است که می‌فرماید: «کسى که یکى از برادران دینى اش براى کارى به او پناه آورد ولى او با آنکه می‌تواند، پناه ندهد و کارى برایش نکند، رشته ولایت خداى متعال را بریده است.» انگار کسی شرح حال ما را برای آقا بیان کرده است؛ حال امروز ما را.
جواب هم چنین از لبان عالم آل محمد (ع) حدیث شده است که تا همیشه تازه و راهگشاست. ما اگر می‌خواهیم به قاعده ادعایی که در بندگی داریم، واقعا رابطه‌ای چنین داشته باشیم، باید و باید و هزار باید که مشکلات مردم را حل کنیم.
هیچ پرسشی نباید بی پاسخ بماند. حکومت دینی، نظام پرسش‌های به پاسخ رسیده است. نظام مشکلات رفع شده است. نظام ساختار‌های پاسخگوست. نظام کارگزاران و مردمان مهربان و اهل مواساتی است که نه تنها گره‌های بسته را به سرانگشت تدبیر می‌گشایند که به مهر، غمخوارگی هم می‌کنند. کسی که در سپهر تربیتی امام رضا (ع) رشد یافته باشد، نمی‌تواند جز این مسیر را در پیش گیرد.
راه احیای امر امامت و تبیین ظرفیت‌های بی مثال انقلاب اسلامی هم همین است. این گونه است که نه تنها می‌توان بنیان‌های جامعه را قوام بخشید که در ارائه الگویی پسنیده به جهان هم می‌شود موفقیت را تجربه کرد. ما دربرابر هم و دربرابر کشور خود مسئولیم. با همه وجود بکوشیم این تکلیف را به انجام رسانیم.
به این نکته هم توجه داشته باشیم که نسبت ما به یکدیگر و کشور از جنس دین نیست که ادا کنیم و تمام شود. از جنس تکلیف است که همزاد ماست و تا زنده ایم، تعطیل نمی‌شود. با این نگاه است که می‌توان بر کوچه بن بست هم دروازه گشود.