و خدا حجاب را آفرید تا حجب و حیای انسان، شخصیت بهشتی او را در زمین حفظ کند. مبادا غباری عارض دیده خدا بین او شود. پیغمبر بزرگوارش را پیک این پیغام کرد با آیه ۳۰ از سوره مبارکه نور که «به مردان با ایمان بگو دیده فرونهند و پاکدامنى ورزند که این براى آنان پاکیزه‌تر است، زیرا خدا به آنچه مى‌کنند آگاه است!» و بعد او را در آیه ۳۱ همین سوره قاصد زنان کرد به این صراحت که «و به زنان با ایمان بگو دیدگان خود را [از هر نامحرمى]فرو بندند و پاکدامنى ورزند و زیورهاى خود را آشکار نگردانند مگر آنچه طبعا از آن پیداست و باید روسرى خود را بر سینه خویش [فرو]اندازند...»
به این دو آیه، مردان و زنان را به سویه‌های روشن عفاف راه نمود تا حجاب با عفاف همزاد شود و ذات بهشتی انسان را پاس بدارند. مردان را به پاک‌چشمی خواند تا وقتی پیغام‌ها را به دل می‌فرستد، نجیبانه تصویر کند و زنان را نیز چنین تعلیم فرمود تا دیده بپوشانند بر نادیدنی‌ها. بر هرچه زخم می‌شود بر چهره حیا.
بعد از خطاب قرار دادن مردان و زنان، به اینکه بعد از دیده باید دل و جان را پاکیزه نگه داشت. راز صعود به بهشت بعد از فصل هبوط این است. زنان را البته به یک پیغام دیگر هم امتیازی افزون داد و قدری ویژه نهاد. خود را بپوشانند تا لطافت وجودشان، به دندان نگاه گرگ‌های حریص، زخم برندارد. خدا حجاب را آفرید تا مرزبان عفاف باشد.
هر دو را کنار هم قرار داد تا حیا را از هر گزندی محفوظ بدارد و حیا را دامن گسترد تا عصمت در دیده و دل مردمان، به زلالی آب، حیات‌بخشی کند از جنس «حیات طیبه» که خشت‌هایش را لحظات عرفانی و عمل ایمانی می‌سازد.
همان که در آیه ۹۷ سوره مبارکه نحل می‌خوانیم: «من عمل صالحا من ذکر أو أنثى وهو مؤمن فلنحیینه حیاة طیبة ولنجزینهم أجرهم بأحسن ما کانوا یعملون؛ هر کس کار شایسته‌ای انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالی که مؤمن است، او را به حیاتی پاک زنده می‌داریم و پاداش آن‌ها را به بهترین اعمالی که انجام می‌دادند، خواهیم داد!»
و خدا حجاب را، عفاف را، حیا را آفرید تاانسان را به شأن بایسته خویش برساند؛ به مقام عظیم عبودیت؛ به خلافت خویش بر زمین...