آمنه مستقیمی | شهرآرانیوز؛ بارگاه حضرت رقیه (س) سندی است بر قتل، جسارت و اسارت به اهل بیت سیدالشهدا (ع) که باید حفظ شود نه انکار، مسئله‌ای که در گفتگو با آیت ا... نجم الدین مروجی طبسی، استاد درس خارج حوزه علمیه قم و مؤلف کتاب «رقیه، بنت الحسین (ع)» بررسی شده و مشروح آن در ادامه می‌آید:
به دلیل آنکه بیشتر مورخان، نامی از ایشان نبرده اند، اما این مطلب نباید دلیل بر انکار باشد؛ چون برخی از چهره‌های شاخص تاریخ و ارباب مقاتل از آن بانو نام برده اند. این مسئله، تاریخی است و نه منکران و نه اثبات کنندگان آن، مستوجب لعن نیستند. درباره ماجرای حضرت رقیه (س)، چون سند مظلومیت اهل بیت (ع) است، بهتر است تلاشی در راستای نفی ایشان نداشته باشیم.
نخست آنکه مرقد حضرت رقیه (س) در شام سند مظلومیت اهل بیت (ع) است تا فردا نگویند ما اسیر نبُردیم و جسارت نکردیم؛ این بقعه سند قتل، جسارت و اسارت است!
دوم، اگرچه در اثبات خارجی هر موضوع به بینه نیاز است، اما اگر مسئله‌ای شهرت داشته باشد دیگر نیازی به بینه نیست؛ برای مثال حدود منا و عرفات و مشعر به بینه نیازی ندارد، درباره قبر حضرت رقیه (س) نیز باوجود شهرت، نیازی به بینه نیست.
همچنین، برای اینکه اثبات کنیم امام حسین (ع) فرزندی به نام رقیه (س) داشته، نیاز به آیه و روایات صحیح نیست؛ هرچند اگر باشد استقبال می‌کنیم. صرف اینکه یک مورخ و نسب شناس تصریح کند، برای ما کافی است. در اثبات وجود حضرت رقیه (س) سخنان نسب شناسی معروف به نام بیهقی، کافی است. مرحوم میرزای نوری در «مستدرک الوسائل» در مقام تعریف این نسب شناس، می‌گوید: «علی بن ابی القاسم زید بیهقی، شخصیتی نمونه و حجت در دین است.» و باز می‌فرماید: «بیهقی فردی عالم، متبحر، فاضل، متکلم، بلندمرتبه و از استادان بزرگ ابن شهرآشوب و از بزرگان علمای ما است.»
نکته چهارم آنکه، متواضعانه از محققان حوزه و دانشگاه می‌خواهم که اصرار و تلاش بر نفی حضرت رقیه (س) نداشته باشند، اولاً با وجود مستندات، کسانی که تلاش بر این نفی دارند، کار به جایی نمی‌برند، ثانیاً دلیل محکمی برای مدعای خود ندارند. ثالثاً، تلاش بر نفی، خدمت به مذهب و تشیع نیست، بلکه سبب می‌شود سنگر مهم تشیع که در قلب حکومت امویان قرار داشته و دارد، از دست برود! وقتی تخریب یک سنگر برای دشمنان اهل بیت (ع) مهم است چرا ما اهتمام به تضعیف آن سنگر کنیم؟!
در ارتباط با فرزندان حضرت سیدالشهدا (ع) بین قدما اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی گفته اند مجموعاً شش تن بوده اند چهار پسر و دو دختر. برخی گفته اند ۹ تن بودند شش پسر و سه دختر. برخی نیز قائل به ۱۰ فرزند هستند شش پسر و چهار دختر. کمال الدین شافعی متوفی ۶۵۲ هجری در کتاب «مطالب السوول فی مناقب آل الرسول (ص)» برای امام حسین (ع) ۱۰ فرزند، شش پسر و چهار دختر ذکر می‌کند. ایشان وقتی به اسامی دختران امام (ع) می‌رسد سه دختر به نام‌های زینب، سکینه و فاطمه را نام می‌برد و نام دختر چهارم را نمی‌گوید؛ باید درباره نفر چهارم تحقیق کرد.
ابن فندق بیهقی صاحب کتاب «لباب الانساب» از علما و نسب شناسان قرن ششم می‌گوید: تعدادی از فرزندان امام حسین (ع) در کربلا به شهادت رسیدند، اما چهار تن به نام‌های زین العابدین (ع)، فاطمه، سکینه و رقیه (س) زنده ماندند. او در جای دیگری از کتاب خود می‌نویسد: دختران امام حسین (ع) چهار نفر بودند. فاطمه، سکینه، زینب (در کوچکی فوت شد) و امّ کلثوم (در خردسالی درگذشت.) از این دو مطلب استفاده می‌شود که به احتمال قوی امّ کلثوم، کُنیه حضرت رقیه (س) است؛ چون در مطلب اول به وجود ایشان تصریح کرده بود.
تفصیل ماجرای خرابه شام را عمادالدین طبری در کتاب «کامل بهایی» نقل می‌کند، وی از بزرگان و قدماست، آقابزرگ تهرانی و مرحوم شیخ عباس قمی او را شخصی عالم، ماهر، آگاه، متکلم و محدث دانسته و از معاصران خواجه نصیرالدین طوسی معرفی کرده اند. وی ماجرا را از کتاب «الحاویه فی مثالب معاویه» نقل می‌کند. اسمی از حضرت رقیه (س) نمی‌برد، اما ماجرای شهادت یکی از دختران سیدالشهدا (ع) در خرابه شام را بیان می‌کند که چطور با دیدن سر مطهر پدر بیمار شد و از دنیا رفت. این قضایا که در قرون شش و هفت یعنی ۸۰۰ سال قبل ثبت شده و شهرت یافته است، نیاز به ادله بیشتر در این باره را برطرف می‌کند.
از علمای معاصر آیت ا... نوری همدانی در پاسخ استفتائی به این مضمون که پرسیدند: «آیا نذر برای حضرت رقیه (س) جایز است و مرقد دمشق متعلق به ایشان است؟» می‌فرمایند: بله! در مصادر مهم مثل «نفس المهموم» و «کامل بهایی» آمده دختری خردسال به نام رقیه (س) به شهادت رسید پس نذر برای ایشان جایز است و باید ادا شود.
آیت ا... مکارم شیرازی می‌فرماید: شکی نیست که امام حسین (ع) دختری کوچک داشتند که در شام به شهادت رسید و همان جا دفن شد و ضریح کنونی متعلق به ایشان است.
آیت ا... سیدمحمد شاهرودی نیز می‌گوید: سیره متدینین در تشرف به زیارت حضرت رقیه (س) برای ما وثوق و اطمینان ایجاد می‌کند که دختر امام حسین (ع) به نام رقیه (س) وجود داشته و در شام دفن شده است.
مرحوم آیت ا... صافی گلپایگانی می‌فرمود: طبق نقلی که در کتاب‌های تاریخ و مقاتل آمده امام حسین (ع) دختر کوچکی داشته اند و بارگاه ایشان در شام است با این شهرت حاصل و با توجه به اینکه مشاهد متبرکه نزد ما احترام دارند، این بقعه نیز چنین است و قرائن نیز همین را می‌گوید و جای انکار نیست.
آیت ا... وحید خراسانی نیز شعری درباره حضرت رقیه (س) سروده است و اصل مطلب را مسلّم می‌داند.
مرحوم آیت ا... خوشوقت نیز از نسبت دادن انکار حضرت رقیه (س) به خود، ناراحت شده و فرموده بود: من در روز قیامت خصم این‌ها هستم و یقه این افراد را خواهم گرفت.
این دختر از خاندان حضرت (ع) است و قبر کنونی در دمشق نزد من از مسلّمات است. ۵۰ سال است در مسجد، عزای حضرت رقیه (س) را برپا می‌کنم و مصائبش را می‌خوانم.
این تصریحات و تأکیدات، هم باور به وجود ایشان و هم تعلق بارگاه کنونی به آن حضرت را نشان می‌دهد.