سینما را همیشه دوست داشته ام و سینمای ایران را بیشتر، نه اینکه عالی باشد و در قد و قامت سینمای جهان، نه. به خاطر اینکه سینمایی است در حال پیشرفت و اصلا همین پویایی و نماندن را دوست دارم. اگر به دور از تحجر و دگماتیسم به روزشده روشنفکربازان با لنز دقیق و با عمق میدان بالا نگاه کنیم یقینا مقطع انقلاب اسلامی و اتفاقات پیرامونی آن را مهم‌ترین عنصر پویایی و موتور پیشران سینمای کشور خواهیم یافت با درجه شفافیت بالا.
بله قبول دارم که باور‌های اسلامی و انسانی که شالوده انقلاب است در برخی عناصر مرسوم جذابیت سینمایی که در سینمای جهان دیده می‌شود و اصلا یکی از موتور‌های فعال کننده سینمای فرنگی محسوب می‌شود، در سینمای ما یا به دور از شأن مخاطب محسوب می‌شود و یا ممنوعیت قانونی دارد.
گذشته از اینکه همین محدودیت را یکی از عوامل نوآوری و نوگرایی در ایجاد عناصر جذاب جایگزین در سینمای انقلاب می‌دانم شرایط اجتماعی حاصل از انقلاب و علاقه رهبران به حوزه فرهنگ و شناخت اهمیت و جایگاه فرهنگی و اجتماعی سینما را بسیار مؤثر می‌دانم. یکی از این جلوه‌ها در اولین و تاریخی‌ترین سخنرانی بنیان گذار انقلاب زمانی که ایشان از سینما می‌گویند دیده می‌شود.
اتفاقاتی از قبیل تنوع ایدئولوژی‌ها در روز‌های نخست انقلاب، درگیری‌های داخلی، هشت سال جنگ تحمیلی، ویژگی‌های دراماتیک شخصیت‌ها و قهرمانان جنگ، اتفاقات و تناقض‌های بعد از جنگ، توطئه‌های داخلی و خارجی و مقابله با آن‌ها و. دارای ارزش‌های دراماتیک بسیار بالا است که انقلاب به جامعه هنری و سینمایی هدیه کرده است.
حالا سعی می‌کنم در تداوم این یادداشت‌ها بیشتر نظر خودم را تبیین کنم.
ادامه دارد...