محمدپور|شهرآرانیوز، آیت‌الله سید احمد علم‌الهدی در سخنرانی ظهر شهادت امام حسن عسکری (ع) که با حضور آحاد مردم مشهد در رواق امام خمینی (ره) حرم مطهر رضوی برگزار شد، اظهار کرد: پس از شهادت امام رضا (ع)، سه امام معصوم به ابن الرضا (ع) مشهور بودند؛ یکی امام جواد (ع) که فرزند امام هشتم بودند، دیگری امام هادی (ع) و پس از ایشان امام حسن عسکری (ع) و دلیل آن هم این بود که هم خلفای بنی عباس و هم شیعیان، وجود نازنین این سه امام را در امتداد سیره سیاسی امام هشتم (ع) می‌دیدند که باعث شد تا شیعه در سرتاسر عالم محبوب شود و این مکتب در اقصی نقاط ممالک اسلامی انتشار پیدا کند.
وی در تبیین رویه مختلف خلفای جائر حکومت‌های هم‌عصر اهل‌بیت (ع) در برخورد با امامان شیعه خاطرنشان کرد: رفتاری که خلفای جائر اموی و عباسی در برخورد با مقام امامت و ولایت داشتند، دوره‌ها و شگرد‌های مختلفی دارد؛ در شگرد اول، سرکوب و مقابله مستقیم و بی‌پیرایه را در پیش می‌گرفتند و در این راستا، معاویه، یزید، عبدالملک مروان و فرزندان او در حکومت اموی و هم‌چنین منصور دوانیقی و هارون‌الرشید در حکومت عباسی مظهر این سیاست شناخته می‌شوند. با این حال، خلفای دیگر با نصبالعین قرار دادن ناکامی همتایان خود، شیوه‌های دیگری در پیش گرفتند که اگرچه در ظاهر نرم‌تر بود، اما در عمل، رویه‌ای نابکارانه‌تر و ظالمانه‌تر داشت.
نماینده، ولی فقیه در استان خراسان رضوی ادامه داد: نمونه بارز ناکارآمدی سیاست سرکوب و عناد مستقیم در ماجرای تشییع پیکر امام کاظم (ع) متجلی شد، زیرا تا پیش از شهادت ایشان، بیش از ۱۴ سال بود که این امام معصوم و مظلوم در زندان هارون‌الرشید زندانی بود و به خیال خلفای عباسی، مردم او را از یاد برده بودند، اما پس از مسموم کردن امام در زندان و وقتی پیکر مطهر او را به شیوه تحقیرآمیز در شهر گرداندند تا در گوشه‌ای دفن کنند، شورشی در بغداد به راه افتاد و سلیمان بن جعفر که عموی هارون‌الرشید بود، به خلیفه نصیحت کرد که ترتیب تشییع و تدفین باشکوه موسی ابن جعفر (ع) را فراهم کند والا امیدی به ادامه عمر حکومت نیست.
عضو مجلس خبرگان رهبری تصریح کرد: به همین خاطر، مأمون که از سایر خلفای اموی و عباسی نابکارتر و خبیث‌تر بود، به‌درستی دریافت که سیاست سرکوب در برابر امامان شیعه جوابگو نیست ولذا توطئه انحلال جریان امامت شیعه در خلافت را با نصب امام هشتم (ع) به‌عنوان ولایتعهدی دنبال کرد، اما این سیاست هم به تدبیر داهیانه و الهی علی بن موسی‌الرضا (ع) ناکام ماند و به‌جای نابودی شجره طیبه امامت، این مکتب تشیع بود که بر بستر حکومت سوار شد و تا اقصی نقاط ممالک اسلامی انتشار یافت.
وی تأکید کرد: ناکامی مأمون در برخورد با امام هشتم باعث شد تا رویه حکومت بنی‌عباس به‌کلی دچار تحول و دگرگونی شود و از زمان امام جواد (ع) تا آغاز غیبت صغری امام زمان (عج)، دستگاه بنی‌عباس اختناق و خفقان کم‌نظیری در جامعه ایجاد کرد تا دیگر کسی نتواند دم از شیعه‌گری و تقید به امامت بزند، اما در این شرایط هم ائمه ابن‌الرضا (ع) به بسط نهضت ادامه دادند و کار را به‌جایی رساندند که شیعیان علیرغم اینکه امام معصوم را در کنار خود مشاهده نمی‌کنند، اما در عصر غیبت دلداده او هستند.
آیت‌الله علم‌الهدی گفت: مشکل ما در امام شناسی ما این است که پهنه معرفتی ما نسبت به پهنه عشق و دلدادگی ما به حضرات معصومین محدودتر است و به‌اندازه‌ای که ائمه اطهار (ع) را دوست داریم، آنان را نمی‌شناسیم. تا سال‌های اخیر، هر جا که می‌خواستند درباره عظمت امام سخن بگویند، به تبیین مصادیق معجزات می‌پرداختند و مثلاً فردی از خاطره شفایافتن یک بیمار لاعلاج سخن می‌گفت درحالی‌که شیعه باید فراتر از این ظواهر به حقیقت سیره و شیوه امامت ائمه اطهار (ع) علم و آگاهی پیدا کند و با مطالعه تألیفات موجود و مطالبه تبیین از علما و بزرگان دین، از سیره اهل‌بیت (ع)، الگویی برای زندگی امروز خود استخراج کنند.
وی ابراز کرد: یکی از نمونه‌های اثرگذار الگوگیری در سیره امام عسکری (ع) متبلور است، زیرا دوران امامت امام اگرچه از شش سال تجاوز نکرد و در تمام این مدت هم حضرت یا در زندان بودند و یا در حبس خانگی به سر می‌بردند، اما در دوران ایشان بود که شبکه‌سازی و جایگاه باب امام معصوم و نایب امام معصوم در میان جامعه شیعی به‌درستی تبیین شد و باعث شد تا جامعه شیعه توانایی تحمل غیبت بیش از ۱۱۸۰ ساله امام معصومش را داشته باشد تا جایی که می‌توان ادعا کرد که دلدادگی و عشقی که امروز در قلوب یکایک مردم نسبت به امام زمان (عج) وجود دارد، مرهون مجاهدت‌های فرهنگی امام عسکری (ع) است.
امام‌جمعه مشهد در تشریح گوشه‌ای از کرامات امام عسکری (ع) در دوران امامت ایشان اظهار کرد: دلیل اطلاق لقب عسکری به امام یازدهم به خاطر محدودیت کنشگری‌های ایشان در شهر سامرا بود که در آن زمان، پادگان لشکر محسوب می‌شد. این محدودیت به‌قدری بود که حتی گاهی اوقات، بعضی از شیعیان که خواهان ملاقات با امام خود بودند، ناچار می‌شدند تا به بازار بروند، طبقی از خرما یا میوه‌جات تهیه کنند و در قالب فروشنده میوه بتوانند لحظه‌ای امام خود را از نزدیک ببینند. با این حال، امام همواره با شیعیان خود در ارتباط بود و هم از طریق شبکه نواب و هم با طیالارض، مشکلات شیعیان را در اقصی نقاط مملکت اسلامی مرتفع می‌کرد؛ به‌طوری‌که امروزه در گرگان مسجدی بنام مسجد امام عسکری (ع) وجود دارد که مربوط به کرامات امام به شیعیان استرآباد است.
وی در انتها ابراز امیدواری کرد: امام عسکری (ع) برای خلافت عباسی همچون یک دژ تسخیرناپذیر و لشکری بود که همواره حکومت را تهدید می‌کرد. در میان القاب و خصوصیاتی که برای ائمه اطهار (ع) ذکر شده است، برای امام یازدهم از تعبیر «وَ لِهَیبَتِه العَسکَریه» استفاده شده که نشان می‌دهد حضرت از جلال و جبروت خاصی برخوردار بودند که باعث می‌شد از زندانبانان حکومتی گرفته تا حتی دشمنان اهل‌بیت (ع)، شیفته ایشان و شجره امامت شوند. به همین خاطر هم بود که هر از چند وقت یک‌بار، خلیفه وقت دستور می‌داد تا زندان امام عسکری (ع) را عوض کنند. نمونه بارز این موضوع را می‌توان در ماجرای نارمش مشاهده کرد که فردی ناصبی بود؛ به این معنا که لعن امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهرا (س) رویه مستمر زندگی او بود و علاوه بر این به قساوت قلب و خبث طینت شناخته می‌شد، اما وقتی مستعین عباسی تصمیم گرفت تا وی را به‌عنوان زندانبان امام عسکری (ع) منصوب کند، پس از مدت محدودی، خلیفه عباسی آگاه شد که نارمش به شیعه خاص و محرم اسرار امام عسکری (ع) تبدیل شده و نامه‌های شیعیان را به امام منتقل می‌کند. از خداوند متعال می‌خواهیم که همه ما را شیعه واقعی امام حسن عسکری (ع) و ائمه اطهار قرار دهد.