در روزگاران بسیار قدیم در یکی از شهر‌های ناحیه چونگ، واقع در چینگ شمالی، زنی بدذات و خبیث زندگی می‌کرد که به کار شایعه پردازی و دروغ پراکنی و دوقطبی سازی و فعال کردن گسل‌های اجتماعی مشغول بود و همواره درمیان همسایگان و اطرافیان خود اختلاف می‌افکند و نقار ایجاد می‌کرد.
روزی از روز‌ها زن دوقطبی ساز، یکی از همسایگانش را که زنی سربه زیر و اخلاق گرا بود، سوژه دروغ پراکنی و شایعه پردازی‌های خود قرار داد و آن قدر در این کار افراط کرد که زن همسایه مجبور شد برای حفظ آبرویش از آن محل برود.
نقل مکان زن همسایه که واقعا زنی سربه زیر و اخلاق گرا بود، موجب عذاب وجدان زن شایعه پرداز شد. درنتیجه به سراغ حکیم جینگ که از حکمای بنام ناحیه چونگ بود، رفت و ماجرا را برای او تعریف کرد. حکیم جینگ پس از آنکه داستان زن شایعه پرداز را شنید، گفت: «ای زن! تو مقداری زود به دنیا آمدی.
زمان تو هنوز فرانرسیده است. اگر در آینده به دنیا می‌آمدی، می‌توانستی بهترین ادمین برای کانال‌ها و پیج‌های خبری و زرد باشی».
وی سپس افزود: «اما اکنون، به بازار شهر برو و یک مرغ بخر و آن را بکش و پرهایش را دانه دانه در جاده پخش کن و با آن به انتخاب خودت یک غذا درست کن و فردا نزد من بیاور». زن دروغ پراکن به گفته حکیم عمل کرد و یک مرغ خرید و کشت و پرهایش را دانه دانه کند و در جاده پخش کرد و فردای آن روز با مرغ یادشده، یک پرس جوجه چینی درست کرد و نزد حکیم جینگ برد.
حکیم، جوجه چینی را روی بخاری گذاشت تا گرم شود و گفت: «در سرزمین ایران با مرغ، غذایی درست می‌کنند که نامش فسنجان است و بسیار غذای خوشمزه‌ای است. از آن هم درست کن». زن شایعه پراکن گفت: «دستورش را دارید؟» حکیم گفت: «منشی ام دارد.» زن گفت: «حالا باید چه درسی بگیرم؟» حکیم گفت: «آه، درس! داشت یادم می‌رفت.» سپس افزود: «اینک برو و پر‌هایی را که در جاده پخش کرده ای، جمع کن و بیاور». زن گفت: «چنین چیزی امکان ندارد؛ پر‌ها را باد برده است».
حکیم گفت: «هااا، درس همین است. پراکندن دروغ و شایعه آسان است، اما جبران آن محال». سپس جوجه چینی را که گرم شده بود، در بشقاب ریخت و خورد و از دست پخت زن تعریف کرد. زن گفت: «همین؟» حکیم گفت: «بلی!» زن که عصبانی شده بود، از نزد حکیم رفت و این بار شایعات و دروغ‌های بد و بسیاری درباره حکیم ساخت و درمیان مردم پراکند و به این ترتیب، پایان بدی برای این حکایت رقم زد.