به گزارش شهرآرانیوز؛ ساعت ۸ آخرین روز دی‌ماه و آخرین نفس‌ها. صدای بوق دستگاه‌های مانیتورینگ سکوت بخش مراقبت‌های ویژه را می‌شکند و نگاه‌ها را به سمت علائم حیاتی نقش‌بسته روی مانیتور می‌کشاند.
صدایی مبهم از میان پرستاران شنیده می‌شود: «این بیمار مرگ مغزی شده است.»
با این جمله نگاهت با دقتی دوچندان به خطوط منحنی‌واری می‌ماسد که به گفته پزشکان و پرستاران با کمک چند دستگاه‌ها برقرار است.
مانیتورها به پیکر مرد میان‌سال روی تخت مراقبت‌های ویژه بیمارستان منتصریه وصل است؛ کسی که دیگر در دنیای ما نیست.
فقط قلبش می‌تپد و ریه‌هایش با اکسیژن دستگاه ونتیلاتور پر می‌شود. مرگ مغزی او به تأیید کمیسیون پزشکی رسیده و قرار است تا ساعتی بعد کبد و کلیه‌هایش در جسم دیگری به حیات ادامه دهد.
به‌دلیل انتقال بیمار به اتاق عمل برای اهدای عضو، دستگاه‌ها آرام‌آرام جدا می‌شود. دستگاه ونتیلاتور که جدا می‌شود، ریه‌های پرشده بیمار که برای تنفس عادی و طبیعی ناتوان شده است، از اکسیژن خالی می‌شود و آرام می‌خوابد، اما قلبش می‌تپد و کلیه‌ها فعال‌اند و از اینجا زندگی جدیدی شروع می‌شود؛ شروعی دوباره برای پیوندی‌ها.
اینجا ببینید: