شهرآرانیوز - رصد کهکشان‌ها یا اجرام دوردست در فضا مانند نگاه‌کردن به گذشته است؛ چون نور این اجسام سال‌ها طول می‌کشد تا از نقطه مبدأ آن‌ها به عدسی تلسکوپ‌های ما برسد. به این ترتیب، «جیمز وب» و سایر تلسکوپ‌های فضایی به ما اجازه می‌دهند به روش‌های محدود به گذشته نگاه کنیم. با این حال، ناسا می‌خواهد با «تلسکوپ فضایی نانسی گریس رومن» یا «تلسکوپ فضایی رومن» (Nancy Grace Roman Space Telescope) این روش را تغییر دهد.
آرون یونگ، دانشجوی فوق دکتری مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در گرین‌بلت، تلکسوپ‌های «جیمز وب» و «هابل» گفته است:
«تلسکوپ‌های فضایی «هابل» و «جیمز وب» برای مطالعه اجرام نجومی در عمق و از نزدیک بهینه‌سازی شده‌اند، بنابراین استفاده از آن‌ها مانند نگاه‌کردن به جهان از طریق سوراخ‌های سوزنی است. برای حل معماهای کیهانی در مقیاس‌های بزرگ، ما به یک تلسکوپ فضایی نیاز داریم که بتواند نمای بسیار بزرگتری ارائه دهد. این دقیقاً همان کاری است که «رومن» برای انجام آن طراحی شده است.»
تلسکوپ فضایی رومن قرار است در سال ۲۰۲۷ به فضا پرتاب شود. هنوز چند سال تا راه‌اندازی این تلسکوپ باقی مانده، اما ناسا شبیه‌سازی‌هایی از توانایی‌های آن به اشتراک گذاشته است. برای مثال «هابل» و «وب» روی نقطه‌ای مشخص تمرکز می‌کنند، اما «رومن» میتواند سطح وسیع‌تری از گذشته جهان را به تصویر بکشد.
در حالی که تلسکوپ‌های فضایی دیگر نزدیک به یک قرن (یا بیشتر) طول می‌کشد تا ساختار‌های عظیم کیهانی را ترسیم کنند، «رومن» میتواند همین کار را در عرض ۶۳ روز انجام دهد. علاوه بر میدان دید وسیع، این امر به لطف سرعت چرخش زیاد رصدخانه امکان‌پذیر خواهد شد. درواقع «رومن» میتواند به سرعت از یک هدف به هدف دیگر منتقل شود.
گروهی از محققان مقاله‌ای را در این زمینه منتشر کرده‌اند که در آن نتایج برخی شبیه‌سازی‌ها شرح داده شده است. جفری کروک، اخترفیزیکدان ناسا (و یکی از نویسندگان مقاله) گفته است: «رومن هر سال حدود ۱۰۰۰۰۰ عکس می‌گیرد. با توجه به میدان دید بزرگ‌تر رومن، حتی تلسکوپ‌های قدرتمندی مانند هابل یا وب بیشتر از عمر ما طول می‌کشد تا آسمان را پوشش دهند.»
«تلسکوپ فضایی رومن» مانند هابل دارای یک آینه اولیه ۲.۴ متری و ابزار‌های پیشرفته برای گرفتن تصاویر در طول موج‌های مختلف خواهد بود. اما قدرت تلسکوپ جدید ناسا در یک دوربین غول‌پیکر ۳۰۰ مگاپیکسلی است که میدان دیدی دویست برابر بزرگ‌تر از هابل ایجاد می‌کند.
درواقع با این تلسکوپ ما درنهایت قادر خواهیم بود در یک تصویر تعداد بیشتری از کهکشان‌ها را نمایش دهیم. بر اساس تصاویری که ناسا به اشتراک گذاشته است، این شبیه‌سازی به معنای واقعی کلمه به اخترشناسان تصویری از هزاران – اگر نگوییم میلیون‌ها – کهکشان را در یک زمان ارائه می‌دهد. آن‌ها می‌توانند تصاویر و داده‌های جدید را با داده‌های «وب» و «هابل» مقایسه کنند.