به گزارش شهرآرانیوز، در واقع من هیچ نقشی در تعیین سرنوشت خودم نداشتم چرا که اعتیاد مادرم روزگار و آینده مرا نیز تباه کرد. اگرچه او دو سال قبل با مرخصی یک هفته‌ای از زندان بیرون آمد و با «ایست قلبی» از دنیا رفت، اما اشتباهات او در مسیر زندگی، همه خانواده‌ام را تحت تاثیر قرار داد به گونه‌ای که ...
این‌ها بخشی از اظهارات زن ۲۶ ساله‌ای است که دست دختر ۸ ساله‌ای را گرفته و برای شکایت از مردی وارد کلانتری شده بود که قصد ازدواج با او را داشت. این زن جوان با بیان این که دیگر نمی‌تواند این کتک کاری‌ها را تحمل کند درباره قصه زندگی اش به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری معراج مشهد گفت: ۴ ساله بودم که پدرم به ناچار از مادرم جدا شد و مرا که تنها فرزند آن‌ها بودم به مادرم سپرد، اما مادرم اعتیاد شدیدی به مواد مخدر صنعتی از نوع شیشه داشت و پدرم به همین دلیل او را طلاق داد. در این شرایط من نزد مادربزرگ و دایی ام رفتم تا در کنار آن‌ها زندگی کنم، ولی مادر بزرگ و دایی ام نیز که در یک واحد آپارتمانی زندگی می‌کردند به مواد مخدر آلوده بودند. سرانجام دوسال بعد همسایگان وقتی شرایط تاسف بار زندگی مرا در کنار مادربزرگم دیدند با پلیس تماس گرفتند و بدین ترتیب من با دستور قضایی به عنوان کودک بدسرپرست تحویل بهزیستی شدم. در آنجا به تحصیل ادامه می‌دادم و روزگار آرامی داشتم تا این که ۱۰ سال بعد، مادرم به یاد من افتاد و در حالی که ۱۶ ساله بودم به سراغم آمد و مرا از بهزیستی تحویل گرفت و نزد خودش برد، ولی او اعتیادش را ترک نکرده بود و همچنان شیشه مصرف می‌کرد به طوری که در حالت خماری یا توهم به شدت مرا زیر مشت و لگد می‌گرفت و کتک می‌زد. او گاهی سیم داغ را چنان بر دستانم می‌چسباند که صدای فریاد‌های دلخراشم همسایگان را از خانه بیرون می‌کشید. او یک بار هنگام توهم ناگهان بالشت را روی صورتم گذاشت و چیزی نمانده بود که مرا خفه کند، ولی من به طور معجزه آسایی سرم را از زیر بالشت بیرون آوردم و نفس کشیدم!
خلاصه در این شرایط بود که «هومن» به خواستگاری ام آمد. او هم از بچه‌های بهزیستی بود که پدر و مادرش را نمی‌شناخت و از گذشته اش خبری نداشت. با این حال من و «هومن» با هم ازدواج کردیم که حاصل آن دختر زیبایی به نام «آرزو» است، اما همسرم نیز جوانی پرخاشگر و عصبی بود ومدام مرا کتک می‌زد به طوری که دیگر واقعا تحمل کتک کاری‌های او را نداشتم، به همین دلیل ۷ سال قبل زمانی که آرزو هنوز ۸ ماه بیشتر نداشت و شیرخواره بود از «هومن» طلاق گرفتم تا حداقل در آرامش روزگار بگذرانم چرا که او گاهی با چاقو خودزنی می‌کرد و من به شدت از رفتار‌های وحشتناکش می‌ترسیدم. در این شرایط خانه‌ای اجاره کردم تا دخترم را بزرگ کنم و دیگر به ازدواج نمی‌اندیشیدم. مادرم نیز مدام راهی زندان می‌شد و مدت کمی را در بیرون از زندان بود تا این که ۲ سال قبل مادرم وقتی برای مرخصی یک هفته‌ای از زندان بیرون آمده بود، دچار ایست قلبی شد و جان خود را از دست داد.
من هم ۲ ماه قبل با مردی آشنا شدم که به شدت به من ابراز علاقه می‌کرد و مدعی بود اگر با او ازدواج کنم مرا خوشبخت خواهد کرد. این بود که سرانجام خام چرب زبانی‌های «پدرام» شدم و ارتباطم را با او برای آشنایی بیشتر آغاز کردم، اما متاسفانه «پدرام» هم اوضاع روحی مناسبی ندارد و مدام مرا کتک می‌زند. این بود که به قانون پناه آوردم و از پدرام شکایت کردم تا حداقل برای یک بار هم شده از حق خودم دفاع کنم...
با صدور دستوری ویژه از سوی سرگرد امیررضا فعال (رئیس کلانتری معراج) بررسی‌های قانونی و روان شناختی درباره ادعا‌های زن جوان در دایره مددکاری اجتماعی آغاز شد.
منبع: خراسان