آقای مهران رجبی! عذرخواهی شما دقیقا مصداق «عذر بدتر از گناه» است و از گناه شما هیچ نمی‌کاهد. بنابر ادعای خودتان (چه درست باشد و چه نادرست) یک بار هم مهمان زنده یاد سهراب محمدی بوده اید، پس حق این نبود که نمک بخورید و نمکدان بشکنید.
مینای درخشان و زیبای شأن و منزلت بزرگان با چنین کوته اندیشی‌ها و به تمسخر گرفتن ها، حتی ترکی برنمی دارد، اما قدر و منزلت آن‌هایی را که این سرمایه‌ها و میراث گران قدر را نمی‌شناسند، به خوبی آفتابی می‌کند.
امثال شما هنوز برای اجرای چنین برنامه‌هایی باید بسیار خاک صحنه بخورید تا دریابید مانایی تاریخ و فرهنگ و هنر این مرزوبوم به وجود همین میراث معنوی گره خورده است.
اگر نمی‌دانی، بدان که استاد کم نظیر، زنده یاد سهراب محمدی از آخرین بخشی‌های کرمانج شمال خراسان بود و تنها بخشی‌ای که مدرک درجه یک هنری معادل دکترای نوازندگی و خوانندگی را دریافت کرده بود.
او که در بیرون از ایران هم نام و آوازه‌ای داشت، نخستین خواننده کرد کرمانج بود که همکاری خود را با رسانه رادیو آغاز کرد و در برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی و همین طور جشنواره‌های مختلف ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ حضور داشت.
قطعات درخشان و ماندگار شاره جان، آهنگ طوفان، شهید، لیاره، گُلا مِن او را بشنوید تا به هنر این نام آور عرصه موسیقی مقامی پی ببرید.
در آستانه روز سعدی به کلام او استناد می‌کنم که «هنر چشمه زاینده است و دولت پاینده؛ وگر هنرمند از دولت بیفتد غم نباشد که هنر در نفس خود دولت است، هرجا که رود قدر بیند و در صدر نشیند و بی هنر لقمه چیند و سختی بیند.»
صدای دل نشین و آسمانی او را بهانه تمسخر قرار می‌دهید؟ این بی احترامی از یاد و خاطره دوستداران موسیقی پاک نخواهد شد. افسوس به جای اینکه برنامه ویژه‌ای برای سهراب محمدی‌ها بسازید، دست آویز سرگرمی شما می‌شود.