علیرضا حیدری

سهراب دنبال «زندگی» می‌گردد و به خوب و بد شهرنشینی چندان کاری ندارد. شاید آرمان شهر او نمادی از یک حقیقت دست نیافتنی باشد. آنچه از عناصر آرمانی اشعار سپهری می‌توان دید، به دیدگاه او با رویکردی عرفانی و عاشقانه برمی گردد.

وقتی از ترجمه‌های عطار سخن می‌رود، بیش از همه نام هلموت ریتر آلمانی به ذهن می‌رسد و بس. اینکه ریتر در شناساندن عطار به جهان سهم فراوانی دارد، تردیدی نیست.

پیوند گنجینه‌های ادبی به صنعت گردشگری حرف تازه‌ای نیست، اما یادآوری آن به ویژه وقتی در واقعیت نشانه‌های بی توجهی به آن آشکار است، ضروری و بایسته است.

امسال نیز به رسم چندساله گذشته، دیدار شاعران با رهبر انقلاب در شب نیمه رمضان برگزار شد که علاوه بر شعرخوانی شاعران، ایشان در پایان دیدار بیاناتی داشتند.

کاری که فردوسی کرد، درکنار بازتاباندن تاریخ ایران و فرهنگ نیاکانی ما و انبوهی از خرده فرهنگ‌هایی که در دل شاهنامه آمده است، هویت دادن به زبان فارسی و جان بخشیدن به آن بود.

نگاهی به نخستین چکامه فارسی در وصف امام رضا (ع).

نظامی را حکیم گفته اند؛ چون از جامعیت علمی و حکمی برخوردار بود. او حکمت را در قالب شعر آن هم بزمی ریخت.

حافظه تاریخی مردم، بخش مهم و منبع زنده و قابل اعتماد در این هویت‌بخشی است. نمایندگان مشهد بیش از هر چیز باید به این منبع اصالت‌دار یعنی هویت مردم مشهد توجه کنند.

درباره اهمیت پاسداری از زبان مادری که پایه هویت ملی است.

آن‌ها که دستی در حوزه کتاب و فرهنگ و هنر و ادبیات دارند، کمابیش از نوع نگاه و دیدگاه رهبر معظم انقلاب به این حوزه‌ها آگاهی دارند.