ماه مبارک رمضان درحالی چند روز پیش به پایان رسید که شهر درگیر شور و نشاط برگزاری مسابقات گوناگون بود؛ رقابت‌هایی که البته به روال عادت همیشگی‌اش تحت‌تأثیر انجام مسابقات فوتسال بود که ماه رمضان به‌نوعی بهار آن محسوب می‌شود. امسال در کنار برگزاری مسابقات بزرگ فوتسال به کوشش شهرداری مشهد، چند جام دیگر هم به همت سازمان‌ها و افراد مختلف برگزار شد که رقابت‌های فوتسال پیشکسوتان یکی از این‌ها بود؛ مسابقاتی که در سالن کارگران شماره ۲ با ابتکار بخش خصوصی برگزار و با استقبال هشت تیم خوب روبه‌رو شد، اما نتوانست نمره قبولی بگیرد. واقعیت این است که عزم برگزاری مسابقات برای این رده، ایده‌ای خوب و محترم بود، اما شکل برگزاری‌اش به گونه‌ای بود که در پایان همه را (از تیم قهرمان بگیرید تا تیم‌های حذف‌شده) از شرکت در مسابقات پشیمان کرد.
از آنجا که در سال‌های گذشته مسابقات گوناگونی در این رده با محوریت هیئت‌فوتبال استان، تربیت‌بدنی شهرداری مشهد و حتی انجمن صنفی خبرنگاران و عکاسان ورزشی استان برگزار شده بود، امسال هم تصور بر این بود که مسابقات به سیاق دوره‌های گذشته برگزار می‌شود، اما نهتنها استاندارد‌های یک دوره مسابقات رسمی رعایت نشد، بلکه احترام تیم‌ها و موسپیدانی که برای این بازی‌ها وقت گذاشته بودند، خدشه‌دار شد. سالن سرد و کم‌نور، انجام بازی‌ها در ساعات پایانی شب، اعلام ناقص یا دیروقت زمان بازی‌ها، برگزاری سوت‌وکور مسابقات و وجود بازیکنان صغر سن بخشی از بی‌تدبیری‌ها و کج‌سلیقگی‌های قابل‌چشم‌پوشی این مسابقات بود که با تحمل تیم‌ها تا بازی پایانی ادامه یافت، اما اتفاقات روز مثلا فینال زشت و حتی توهین‌آمیز بود.
خلاصه ماجرا این بود که تیم خود صاحب‌جام به دیدار فینال راه پیدا کرد، اما در بازی پایانی یک تیم دیگر مهیای حضور در میدان شد! ماجرا از این قرار بود که صاحب این جام که چهره ناشناخته‌ای هم در میان اهالی فوتسال شهر نیست، تیمی دیگر در رده ادارات هم داشته که در مرحله نیمه‌نهایی به تیمی برخورد کرده که بخشی از بازیکنانش عضو تیمی بودند که در رده پیشکسوتان به فینال رفته است.
او اینجا ابتکار (!) به خرج داد و از این بازیکنان که در میانشان نام‌هایی مانند مرتضی برگی‌زر، محمد سهیمی و جواد ایزدی به چشم می‌خورد، می‌خواست بازی نکنند تا تیم خودش برنده شود و به فینال برود! این خواسته با دل‌خوری و ناراحتی بحق این بازیکنان که سال‌ها در فوتبال استخوان خرد کرده و آبرو جمع کرده‌اند، همراه شد و آن‌ها نهتنها از حضور در این بازی، بلکه از حاضرشدن در فینال پیشکسوتان هم انصراف دادند. معنای این کار برگزارنشدن فینال رده پیشکسوتان به‌دلیل غیبت یک طرف فینال است، اما جالبی قصه اینجاست که این اتفاق نیفتاد و با ابتکار رئیس جام، فینال هم برگزار شد؛ به این صورت که یک تیم جدید هرچند ناقص و هرچند از لحاظ سنی کاملا جوان دست‌وپا کردند تا به این ترتیب دیدار پایانی جامی که می‌توانست با شور و نشاط برگزار شود، با فضاحت برگزار شود!
فینالی در ساعات پایانی آخرین پنجشنبه ماه مبارک رمضان بدون حضور حتی یک مهمان، یک مسئول و حتی یک دوربین که دست بر قضا با شکست تیم صاحب جام هم روبه‌رو شد! بدتر اینکه در پایان مسابقه هم از مراسم اهدای جوایز، حتی به‌صورت نمادین، هیچ خبری نشد و بر خلاف چیزی که در ابتدای مسابقات گفته شده بود و با اینکه از تیم‌ها ورودی درخورتوجهی گرفته شده بود، جایزه که بماند، حتی یک لوح خشک و خالی هم به تیم‌های برنده ندادند. این شد اختتامیه مسابقاتی که می‌توانست با چند تمهید ساده به‌شکلی شکیل و زیبا برگزار شود.
در سال‌های گذشته شاهد بوده‌ایم که مسابقاتی از این دست، فارغ از نقاط ضعفی که داشت، دست‌کم به رعایت احترام متعهد بود، اما در سرتاسر مسابقات پیشکسوتان امسال جام رمضان مشهد این مهم که همه می‌دانیم برای موسپیدان ورزش از هر چیز دیگری مهم‌تر است، به‌هیچ‌وجه رعایت نشد. این مسابقات تجربه‌ای بسیار بد بود و برای همه اهالی ورزش، به‌خصوص پیشکسوتان، این پیام مهم را داشت که به صرف علاقه‌مندی، حیثیت و شخصیتشان را فدای هر مسابقه‌ای نکنند.